"Listy Do..." ( .IV. ) ["Biały Motyl"]

Wiesz... Słońce już zaszło a z horyzontu zniknął odblask słońca w Twoich oczach. I siedzę na parapecie i wiatr rozwiewa me włosy a ciemność bardziej przenikliwa się staje. Zaś Ty siedzisz w wysłużonym fotelu i podparty ręką snujesz myśli jak pajęczyn niteczki na wyblakłej ścianie. Milcząc spoglądamy na siebie... Gdy zeszłam z parapetu to Ty wyszedłeś szybko... A przeciąg zbił szybę w tym pokoju bez okien. I wysłużonego fotela już nie ma... I gdy spałam skulona pod ścianą to przyszedłeś i zabrałeś wszystko. Wszystko, co miałam i czego nie miałam odeszło z Tobą, nawet nie ma już wyblakłej ściany, pod, którą spałam. Po prostu nie ma już nic. Teraz jest tylko pustka wielka i ciemna jak noc, która przychodzi, kiedy Ty odchodzisz. Czasem przez dziurkę od klucza wlatuje biały motyl... Jednak oślepiony ciemności blaskiem pada martwy na podłogę. Martwy... Martwy tak jak moja dusza, serce, umysł i zmysły. I gdy mi też przyszło podzielić los motyla, leżąc na podłodze spostrzegłam Twe odbicie w blasku jego skrzydeł...