Miron Białoszewski

Miron Białoszewski - biografia, życie i twórczość

Miron Białoszewski przyszedł na świat 30 lipca 1922 r. w Warszawie. Podczas okupacji zdał maturę na tajnych kompletach, a następnie rozpoczął studia z zakresu filologii polskiej. Po kapitulacji Powstania Warszawskiego został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Udało mu się jednak uciec z transportu. Po wojnie wrócił do Warszawy. Najpierw znalazł zatrudnienie na Poczcie Głównej, ale pracę tam wykonywał tylko przez rok. W latach 1946- 1951 był dziennikarzem w "Kurierze Codziennym" i "Wieczorze". W tym czasie opublikował swoje pierwsze utwory (w r. 1947 wiersz "Chrystus powstania" w tygodniku "Warszawa" oraz opowiadanie "Ostatnia lekcja. Wspomnienie okupacyjne" w "Walce Młodych".). Nie uznawał je jednak za oficjalny debiut, o czym za chwilę.
W latach 1951- 1955 współpracował z pismami dziecięcymi i młodzieżowymi ("Świat Młodych" oraz "Świerszczyk- Iskierka"). Utrzymywał się z wierszówki, pisząc dla tych czasopism wiersze i piosenki (część wspólnie z Wandą Chotomską).
Za jego właściwy debiut uznaje się rok 1955. Wtedy doszło na łamach "Życia Literackiego" do tzw. "Prapremiery pięciu poetów". Prócz Białoszewskiego zaprezentowali wtedy swoje wiersze: Herbert, Harasymowicz, Czycz i Drozdowski. Rok później wydał debiutancki tomik poetycki "Obroty rzeczy". Wzbudził on ogromne zainteresowanie zarówno krytyków, jak i czytelników. Trudno było jednak tę twórczość sklasyfikować- poezja zawarta zarówno w tym, jak i w pozostałych tomach była wyraźnie osobna. Wspólnym mianownikiem może być gra z językiem, refleksja nad nim, rozbijanie struktur językowych (dlatego często zalicza się go do grona "poetów lingwistycznych"). Jednak zabawa słowem nie była dla niego celem samym w sobie, lecz próbą oddania rzeczywistości.
Białoszewski zajmował się nie tylko poezją, ale i prozą (najbardziej znany jest "Pamiętnik z Powstania Warszawskiego") oraz teatrem. Z tym ostatnim łączyły go dość silne więzi. W 1955 r. wraz z Lechem Emfazym Stefańskim i Bogusławem Choińskim założył "Teatr na Tarczyńskiej". Po jego rozpadzie założył z kolei w swoim mieszkaniu "Teatr Osobny". Zbiór programów i tekstów dla "Teatru Osobnego" wydał w roku 1971. Osobna też była cała jego twórczość, jak i życie. Był świadomym outsiderem. Nie związał się z żadną grupą poetycką. Unikał też całkowicie polityki. Zmarł 17 czerwca 1983 r. w Warszawie.

Kalina Beluch