02 ThE BroKen pIeSy & KrTEt (tHe PrzYgoDs of BóKiN & ZęK)

wyglądała jak leniwiec. Bókin niebawem musiał przerwać zachwycanie się Panem, bo zorientował się że ten wściekle na niego szarżuje. Bardzo się zląkł, lecz postanowił walczyć.
    - Nie będę tchórzem! - ryknął bohatersko i chwycił jednego Piesa za kruchy pysk, obrócił go kilka razy wokół swojej prawie łysej głowy i z całej siły uderzył w Krteta między nogami Pana, jego słaby punkt. Trafiony Krtet okropnie zapiszczał, a jego właściciel ciężko skonał i upadł na ziemię. Od wielkiego wstrząsu jaki temu towarzyszył wszystkie ocalałe Piesy powpadały na siebie by pokruszyć się na drobne kawałeczki. Ucieszony swym triumfem Bókin przetarł wierzchem dłoni swe spocone czoło. wtedy usłyszał tętent kopyt kolejnych Panuf. Rozejrzał się wokół i zobaczył, że jest nimi otoczony. Wiedział, że nie ma szans nawet na ucieczkę. Wiedział też, że Pany chciały zemsty za śmierć ich brata. Okropne stwory zbliżały się do niego coraz bardziej, zamykając Skawengera w coraz mniejszym kole. Zrezygnowany podrapał się po swoim owłosionym garbie. Cóż zrobić mam?, pomyślał zrozpaczony. Żałował teraz swojego czynu, groziła mu smierć, a poza tym żal mu było zabitego Krteta, tak bardzo je uwielbiał. Wiedział że nie ma już odwrotu. Wszystkie Pany podniosły do góry swe przednie kopyta, by kopnąć Bókina w jego spocone ze strachu i wysiłku czoło. Gdy Elita Pan, ich przywódca, najpotężniejszy ze wszystkich zawył leniwie, wszystkie inne na ten znak kopnęły jednocześnie Bókina w czoło. Poczuł oszałamiający ból, ogarnęła go ciemność. Kolejny raz stracił przytomność.
    Nie udało mu się odnaleźć Zęka, swego przyjaciela i teraz nieprzytomny leżał na trawie niedaleko Ózdrowiciężkiego Stafu Zielonego Wągra otoczony i skopany przez okrutnych Panuf.