Anioły na kółkach

- No jasne! Ubieraj się!

Mama pomogła jej się ubrać. Posadziła ją na wózku sportowym i wyszła całując córkę w czoło.

Mecz trwał bardzo długo. Przynajmniej tak wydawało się Julii. Walka była zacięta. Rywalki nie dawały za wygraną. Jednak dziewczyny były dobrze przygotowane i broniły kosza jak lwice. Julia dobrze ustawiła dziewczyny, które wspaniale ze sobą współpracowały.

Nareszcie mecz się skończył. Dziewczyny choć zmęczone, były szczęśliwe. Tłum wiwatował na ich cześć i wykrzykiwał nazwę drużyny. Dziewczyny zeszły do szatni, aby przygotować się do dekoracji. Gosia zdążyła krzyknąć  coś do Julii, ale ta jej  nie usłyszała.

Tłumy reporterów, flesze, autografy. To było marzenie Julii. Nie wiedziała tylko, że zaszczyty przypadnie jej przyjmować na wózku inwalidzkim. Udzielała  wywiadów, była szczęśliwa.

Nadszedł czas koronacji. Dziewczęta z dumą stanęły na najwyższym stopniu podium. Julia była zachwycona tym, że mogła pokazać ludziom, że niepełnosprawni też coś mogą osiągnąć .Odzyskała wiarę w to, że z niepełnosprawnością można żyć normalnie. Pokazała, że może wiele i nawet na wózku jest najlepszą kapitanką wyśmienitej drużyny.