Elżbieta Walczak fragment powieści "Karmiczny dług" - finalistka konkursu Literacki Debiut Roku

– Da się z tym funkcjonować? – zapytałam i nie bardzo rozumiałam, o czym do mnie mówi. Sekta?

– Nie. Nie bardzo. Tybet, dobre miejsce, żeby zapomnieć. Ale to tylko zmiana miejsca, a nie tego, co w nas, w środku.

Dziewczyna zaczęła majaczyć. Jacek podał jej wodę. Wymiotowała. Zaniósł ją do łazienki.

– Gdzie ja jestem?

– W bezpiecznym miejscu. Lepiej się czujesz? – Jacek ocierał jej twarz z wymiocin.

– Tak. – Dziewczyna spojrzała na mnie. – Znam panią. Aktorka?

– Nie. Dziennikarka.

– W „Zakochaj się w Gwiazdach”?

– Tak, w „Zakochaj się w gwiazdach”.

– Agnieszka pokazywała mi pani zdjęcie. Mówiła, że pani mnie może wypromować.

– Już nie.

– Wiem, źle dzisiaj wyglądam, ale wczoraj był dwudziesty piąty i Agnieszka skończyłaby dwadzieścia pięć lat.

– Tak, wiem. El dia de mi cumpleańos.

– Ten facet, co wczoraj przyniósł narkotyk, powiedział, że skończę jak ona.

– Jaki facet? – zapytał Jacek.

– Ochroniarz Setyńskiego. Powiedział, że skończę jak ona, Czarek i Monika.

Monika zniknęła ze swoim chłopakiem. Boję się. Zabierzcie mnie stąd.

– Musisz pojechać do szpitala. – Jacek przecierał jej spoconą twarz. – Nie możesz jechać teraz z nami, bo wracamy do Polski. Zawiadomimy Adama. Znacie się?

– Ten murzyn?

– Tak.

– To przyjaciel.

– Zabieramy cię stąd. – Jacek pomógł jej się podnieść. – Jesteś w stanie iść sama?

– Tak. Dam radę. Przepraszam. Narobiłam kłopotów.

– Pakujcie się dziewczyny. Ja wzywam taksówkę i zawożę ją do szpitala. Za godzinę będę z powrotem. Jak masz na imię dziewczyno?

– Jola.