Jesienny Anioł

-       Piękna. Chciałbym być jej bohaterem, ale nie wiem czy potrafię, staram się, ale nie zawsze wszystko wychodzi... niestety.

-       Każdy był chciał. Ja też, ale w bajkach zawsze są jakieś czarownice
i zatęchłe lochy ...

Znów zapanowała dłuższa chwila ciszy. Spojrzenia nie wiedziały gdzie uciekać, nogi chciały już wychodzić i wszystko przerwać. On w końcu się odezwał:

-       Pragnę być postacią z twoich marzeń, wiesz? - powiedział i spojrzał prosto w zielono-złote oczy dziewczyny.

-       Ja... też bym chciała, żebyś nią był. Twoja niesprawdzona nigdzie historia, pisana moją ręką już jest... bohaterem moich marzeń - powiedziała z wahaniem w głosie.

-       To historia, która mogłaby pasować do wielu innych. Napisz mi rolę, która będzie tylko moja...

-       Jeżeli chcesz, żeby była tylko twoja to sam musisz ją stworzyć. Ja znam tylko swoje bajki... - powiedziała i zrobiła łyk herbaty.

-       A jak ci się nie spodoba?

-       A musi?

-       Chciałbym, żeby była twoim marzeniem...

-       Marzeń nie tworzy się na siłę, albo są albo ich nie ma... i same o sobie decydują i same się wybierają... marzenia są głęboko w nas. Ale... ty masz predyspozycje na moje marzenie - powiedziała z uśmiechem.

-       Tylko, żebym je dobrze wykorzystał i nie zmarnował szansy, jaką daje mi ślepy los.

-       Ważne są próby spełnienia własnych oczekiwań i próby wykorzystania szans niż sam fakt ich dokonania.

-       Ale pełna satysfakcja jest przy spełnieniu.

-       Owszem jest.

-       I równie ważne jest spełnianie własnych marzeń, prawda?

-       Tak...

-       Właśnie. A ty jesteś moim marzeniem jak również to, abym ja został twoim.