Marzenia (Z cyklu ,,Zapiski spisane z Anglii’’)

które inni nie poświęcą choćby sekundy swojego życia. I być może właśnie z tego powodu jestem wciąż samotny i boję się  otworzyć przed innymi. Szczególnie przed dziewczynami. Nadmierna lektura romantyzmu nie służy mi za bardzo. Świat jest bardziej brutalny, niż ckliwy. Bardziej bezwzględny, niż tajemniczy i ulotny. Ciekawe. Dopiero teraz uświadomiłem sobie pewien fakt. Przecież na bierzmowaniu, które nota bene zrobiłem bardziej na pokaz i by moja rodzina się od mnie odczepiła – szczególnie babcia, wybrałem sobie imię Achillesa, na cześć św. Achillesa, który jako pierwszy rzymski legionista został Chrześcijaninem. Być może ten wybór nie był aż takim przypadkiem, jak to mi się zawsze zdawało. Być może jestem jednym z tych ludzi, którzy lubią afiszować się ze swoją blizną, ze swoimi wadami i słabościami. A powinienem przecież działać, żeby temu jakoś zaradzić. Jak to jest, że niektóre poważne życiowe decyzje potrafię podjąć dosłownie w ciągu sekundy, zaś inne odkładam całymi latami? Czyżbym wyjechał jak inni do Anglii w pogodni za marzeniami, nie zdając sobie jednak sprawy, że były one do spełnienia przecież tam, w Polsce?