Mistrz Haftowanego Listowia

nasza egzystencja jest nieporównanie atrakcyjniejsza od tej jaką pan znał dotychczas. Nie wiem tylko czy będę w stanie pana o tym przekonać. Jest niestety między nami niezapisana różnica

i ten pewien rodzaj opóźnienia, a takżę swoistego przesunięcia pańskiego rękopisu względem

oryginału. To wydaje się trudne do pokonania. Nie wiem, czy będę przez pana zadowalająco

zrozumiany.

Wydaje się, że szanowny pan wie o mnie dużo, czy mógłbym spytać jakie pan nosi

miano i czym się zajmuje.? - odważyłem się wreszcie odezwać.

Poprzedniego mojego nazwiska niestety już nie pamiętam, a mówiąc ściślej, nie odczu-

wam potrzeby go nadal używać. Tutaj jestem Mistrzem Haftowanego Listowia, o czym się łatwo

przekonać – wskazał po pokoju. - Jest na to zapotrzebowanie, nasza egzystencja niejako służy temu rodzajowi sztuki.

O ile pamiętam, był pan przedtem pisarzem, i to jednym z najwybitniejszych jakich

udało mi się czytywać – rzekłem.

Tutaj nie odczuwa się już potrzeby posługiwania się słowem pisanym. Nie ma

czytelników, wszyscy wiedzą już wystarczająco dużo. A poza tym, jak się pan przekona, czytanie

również sprawia nam pewną trudność. Nadspodziewanie szybko traci się wprawę w czytaniu.

U nas też teraz zaprzestano już czytać, zwłaszcza książki.Najwybitniejsze z nich

wyglądają całkiem jak nowe, tak mało są używane. A wydawanie, na przkład poezji, stało sie

zupełnie nieopłacalne – dorzuciłem własne trzy grosze. - Ale szanownego pana jeszcze ciągle

wydają – dodalem spiesznie, nie chcąc sprawic mu przykrości.

Moje słowa nie zdawały się zbytnio go cieszyć, widać nie miało to już dla niego

większego znaczenia.

Zeskoczył na podłogę i jakby nieco urósł.

Teraz, kiedy już jest pan w posiadaniu rękopisu, kiedy może już pan poznać dalszy

ciąg, chciałbym panu coś pokazać. Proszę pojść za mną.

Wyciągnął z kieszeni złoty kluczyk i zainsynuował mu całkiem solidny zamek