Czesław Centkiewicz

Czesław Centkiewicz - biografia, życie i twórczość

Czesław Centkiewicz w latach 30. pracował w instytutach meteorologicznych i radiotechnicznych, m.in. w Legionowie, Jabłonnie i Gdyni. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W latach 1932–1933 uczestniczył w pierwszej polskiej wyprawie polarnej na Wyspę Niedźwiedzią w archipelagu Svalbard, podczas której prowadził badania nad atmosferą i życiem w Arktyce. Doświadczenia z tej ekspedycji stały się inspiracją dla jego pierwszej książki Wyspa mgieł i wichrów.

Czesław Centkiewicz w młodości uprawiał sport, a zamiłowanie do podróży połączył z działalnością literacką. W 1938 roku poślubił Alinę Giliczyńską, którą poznał podczas studiów w Grenoble. W czasie II wojny światowej został wywieziony do obozu koncentracyjnego Neuengamme, a po wojnie objął stanowisko dyrektora technicznego Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego w Jeleniej Górze, nadzorując elektryfikację Ziem Odzyskanych.

Czesław Centkiewicz po zakończeniu kariery inżynierskiej całkowicie poświęcił się pisarstwu i podróżom. Wraz z żoną Aliną odbył liczne wyprawy polarne, m.in. na Antarktydę w latach 1958–1959. Ich wspólne podróże stały się inspiracją do wielu książek dla dzieci i młodzieży, które w przystępny sposób opowiadały o życiu w Arktyce i Antarktyce. Razem stworzyli takie utwory jak Zaczarowana zagroda, Tumbo z Przylądka Dobrej Nadziei, Na białym szlaku czy Odarpi, syn Egigwy. Ich twórczość łączyła wiedzę naukową z literackim talentem i popularyzowała tematykę polarną.

Czesław Centkiewicz był również autorem znanych książek, takich jak Anaruk, chłopiec z Grenlandii, W krainie zorzy polarnej czy Biała foka. Jego pisarstwo opierało się na doświadczeniach z wypraw i obserwacjach przyrody. Publikował także reportaże i artykuły, które często ilustrował własnymi fotografiami. W ciągu życia odbył około osiemdziesięciu podróży, większość z żoną. Mieszkali na warszawskiej Saskiej Kępie, w domu przy ulicy Zakopiańskiej.

Czesław Centkiewicz był członkiem Związku Literatów Polskich, pełnił funkcję jego wiceprezesa i należał do PZPR. Jego działalność literacka i naukowa przyczyniła się do popularyzacji wiedzy o Arktyce i Antarktyce. Zmarł 10 lipca 1996 roku w Warszawie, a wraz z żoną został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.