Anilia

– Idź pośród skał, ochronią cię przed wrogimi spojrzeniami – powiedziała, stawiając go na nogi. – Wróć do swoich i paruj się z ludźmi.

Patrzył na nią, wyraźnie niczego nie rozumiejąc. Przyciskał pazur do piersi.

– Dlaczego najpierw mi pomagasz, potem próbujesz zabić, a potem znów pomagasz? – spytał.

– Żebyś mógł powiedzieć swoim, że wampiry nie są takie złe – uśmiechnęła się najlepiej jak potrafiła, ale i tak wyszło sztucznie. Nie umiała się uprzejmie uśmiechać.

Jego oczy nagle powiększyły swój rozmiar kilkakrotnie. Cofnął się o krok i rozdziawił usta w bezbrzeżnym zdziwieniu.

– Jesteś wampirem?!

Bystry to ten szczeniak nie był.

– Tak – odpowiedziała, niezauważalnie zbliżając dłoń do rękojeści miecza.

– Proszę! – zawołał, padając na kolana – zabierz mnie do swojego miasta!

– Co?! – wrzasnęła.

– Proszę! Tyle mi opowiadano o tym mieście, że są tam ludzie, resztki cywilizacji! Chcę je zobaczyć!

– Nie ma mowy! Czy ty nie wiesz, że jesteśmy śmiertelnymi wrogami, dzieciaku?! – wydarła się na niego, tracąc już cierpliwość.

– Wiem – szepnął, spuszczając wzrok. – Ale nienawidzę mojego klanu. Nie potrafię się tam odnaleźć… A wampiry – spojrzał na nią z uwielbieniem – są o wiele bardziej dostojne. O wiele bardziej ludzkie.

Podniosła wysoko podbródek, podczas gdy jej twarz stężała. Poczuła się urażona porównaniem do człowieka, chociaż wiedziała, co wilkołak miał na myśli.