„Marzenia, wolność i miłość, Proza życia wymieszana z wierszem” cz.5

V. 

Każdy z nas miął pewnie w dzieciństwie jakąś bliską osobę w szkole, czy na podwórku. Może wymyślony przyjaciel? Nie, raczej dziewczyna i to prawdziwa. Czy to miłość? Trudno powiedzieć, to była pierwsza klasa podstawowej szkoły. Spędzaliśmy jednak dużo czasu ze sobą. Jedna ławka

w jednej klasie, wspólne zabawy na podwórku i w swoich domach. Dorośli nie kazali nam się bawić w doktora, ale kto tam by chciał być drętwym lekarzem, czy nudną pielęgniarką (chyba nie o to chodziło).

W każdym razie praktyka lekarska nie była wtedy nam w głowie. Moja osoba nie ma za wiele szczęścia, nawet teraz. Jak już jest za dobrze to musi się coś zepsuć. Ciekawy będę do końca życia jak by się skończyło gdyby nie jeden fakt. Cały rok razem, jak byśmy byli zawsze, dobrze, że ślubu na niby nie braliśmy z obrączkami z łodyg kwiatów i liści.

Jeden rok i koniec. Wyprowadziła się. Gdzie? Nie wiedziałem. Zabrali ją z mojej szkoły, klasy, ławki... . To był koniec przyjaźni z dziewczyną. Po wakacjach dali mi do ławki jakiegoś niewyżytego wariata, dobrze, że go nie pamiętam.

Stęskniony wiersz

Jestem daleko, smutek się budzi,

Brakuje mi Ciebie, trochę się nudzi.

Stęskniony jestem, dzień się dłuży,

Kto mnie przytuli i trochę wkurzy?

Kino, jezioro, spacer po lesie,

Jest niemożliwy w takim stresie.

Nie wiem co grane jest tam u Ciebie,

Bo za daleko jestem, ale nie w niebie.

Byłbym tam pewnie z Tobą razem,

Gdybyśmy mogli pogadać czasem.

Spotkać się gdzieś w połowie drogi,

Czasu nie szkoda, choć jest za drogi.

Teraz już raczej jest na to za późno,

Wyznanie miłości, wszystko na próżno.

Smutek i żal w sercu się zbiera,

Myśli się kłębią, nic nie dociera.

Nasze serca gdzieś w chmurach błądzą,

Dwa światy raczej dziś się nie złączą.

Duszę się tutaj i bardzo tęsknię,

Zostaje mi tylko pisać te wiersze.