miłość dla miłości...

Co mnie obchodzą nie spłacone raty, urlopowe plany, strategia rozwojowa firmy w której pracowałem, skoro jej już nie ma. Postawiłem wszystko na jedną szalę i przegrałem. Tyle.

Żyję dalej, szanuję życie. Umiem patrzeć teraz na nie jej oczami, cieszę się każdą wiosną, widzę wszystkie barwy jesieni, wchłaniam zapachy, oglądam gwiazdy. Nie potrafię z tego zrezygnować. Wiem dokładnie ile znaczy samo życie. Jak bardzo jest ważne i pełne smaku. Dlatego nie chcę marnotrawić go w pogoni za czymś, co wcale nie jest mi potrzebne.

Afirmuję życie, jak niejeden wyznawca zen, i to tylko żyjąc po prostu.

Chodzę czasem na cmentarz zapalić jej czerwoną lampkę i opowiedzieć co nowego mnie spotkało. Nie mam nic cennego, co mógłbym komuś po sobie zostawić, nawet mijałoby się to z celem, bo i tak prędzej czy później zostałbym okradziony, czy to w noclegowni, kanale, czy gdziekolwiek.

Inni pewnie myślą że jestem pijakiem, zwykłym żulem, ale nawet nie piję, czasem tylko, jak jest mi bardzo zimno.

Czy to było z mojej strony poświęcenie? Nie myślę w ten sposób. Postąpiłem tak jak chciałem, przeżyłem ile mogłem. Ale to los rozdawał karty. Mogę się nie zgadzać z rzeczywistością, ale ona jest właśnie taka, często bezwzględna.

Mimo wszystko nie żałuję, że ją poznałem i zmieniłem swoje życie.

Spotkałem kiedyś staruszka na cmentarzu i powiedział mi to zdanie zamykające wszystko – Miłość dla miłości da wszystko co może dać.

Uczucie nie zna kalkulacji, bo czy to ważne ile czasu zna się ukochaną osobę, skoro okazuje się, że to czas najważniejszy w całym życiu.