Nowy Początek cz. I

- Idziemy – zwrócił się do mnie. – A ty zamknij celę – strażnik wymruczał coś niezrozumiałego jako odpowiedź. Wyszedłem i wraz ze swym wybawcą udałem się na górę. Tam oddano mi broń, którą natychmiast przypasałem.

- Słuchajcie! – krzyknął mój towarzysz, do zebranych. – Dzisiejsza egzekucja odbędzie się zgodnie z planem. Zmieni się tylko skazaniec. Zawiśnie wasz kapitan. A jeżeli ktoś ma ochotę wyrazić sprzeciw, to na szubienicy znajdzie się miejsce również dla niego. – Nikt nie zaprotestował.

- Za mną Vaynekanie – powiedział.

   Wyszliśmy z budynku udając się poza teren strażnicy. Tam czekało na nas czterech ludzi. Przyjrzałem im się dokładniej. Wszyscy nosili ciemne płaszcze z wyszytą na nich szkarłatną runą „Wan”, przedstawiającą moc miejsca, z którego wszystko bierze swój początek. Każdy z nich nosił u pasa krótki miecz a przez plecy miał przewieszoną okrągłą drewnianą tarcze. Wszyscy również nosili nitowane kolczugi. Ich sylwetki zdradzały mi, że byli to ludzie zaprawieni w walce.

- Czas chyba byśmy się przedstawili – powiedział zdejmując kaptur. Ku mojemu zdziwieniu okazał się młodzikiem, góra dwudziesto-paro letnim. – Jestem Lothalt, przewodzę tą zgrają – ukłonił się lekko. – Ten tutaj… – wskazał na stojącego najbliżej nas – to Astenen. Ten również skiną mi głową w powitalnym geście poczym pociągnął solidny łyk z dzierżonego w ręce gąsiorka z winem. Gdy skończył beknął donośnie. – Pożałowania godne – powiedział dowódca – Astenen uśmiechną się i ponownie uniósł gąsiorek do ust. – Ten typek z ponurą twarzą – kontynuował – to Gretian. A tych dwóch to Eowik i Asard – obaj pozdrowili mnie uniesieniem ręki.

- Czego ode mnie…

- Później Vaynekanie – Lothalt przerwał mi unosząc rękę. – Przyjdzie czas na zadawanie pytań, lecz najpierw wyjedźmy z miasta. Czas nas nagli. Opowiem ci wszystko gdy będziemy w drodze.