Przyjaźń z nad Bałtyku

- A co będzie z mamą, wyzdrowieje?

- Wszystko jest w ręku Boga. Jeśli jeszcze nie nadszedł jej koniec, będzie żyła – zamrugała oczami i spojrzała na Fridę, która stała z wyciągniętą dłonią.

- Ty w przeciwieństwie do swojej koleżanki, jesteś młodą kobietką o silnej psychice i twardym charakterze. We wszystkim masz swoje własne zdanie, a racja zawsze musi być po twojej stronie. Będziesz wiele podróżować, a na miłość zabraknie ci czasu. Jednak na swój sposób będziesz szczęśliwa.

Frida uśmiechnęła się do Anny i zrobiła gest oczami, nigdy kabały nie brała na serio. Anna też się uśmiechnęła, podobnie jak Frida nie wierzyła w żadne przepowiednie. Ale kiedy podała swoją dłoń, wnet spotkało ją rozczarowanie.

- Nie wiem, co się dzieję? W żaden sposób nie potrafię dotrzeć do twojego wnętrza – rzekła dławiącym głosem kobieta.

Frida widząc, że Anna nie bardzo rozumie, więc pospieszyła z pomocą i przetłumaczyła słowa wróżki. Anna wzruszyła ramionami.

- Czy mam rozumieć, że moja przyszłość jest bardzo mroczna? A może nade mną krąży śmierć?

Policzki kobiety, pokryła bladość.

 - Biedne dziecko, nie widzę u ciebie żadnej przyszłości. Ale śmierci też nie widzę.

- Muszę mieć jakąkolwiek przyszłość, skoro nie dostrzega pani śmierci. Przecież ma ją każdy człowiek. Poza tym nie jestem biedna, po dziadku dziedziczę olbrzymią fortunę.

- Zgadza się. Ale będzie to ’’przeklęta fortuna”, która nie przyniesie ci szczęścia. Nic więcej nie mogę powiedzieć, gdyż twoja przyszłość jest mglista, jak jesienny poranek. Przykro mi, że powiedziałam wam to, co zobaczyłam w waszych dłoniach, ale nie potrafię kłamać – zwróciła się do dziewcząt i wyszła.

Po wyjściu kobiety, pierwsza odezwała się Frida.

- Muszę przyznać, że miała niezłą gadkę kobiecina. Ale nic na to nie poradzę, że nie daję wiary żadnym przepowiedniom ani czarom.

- Ja tym bardziej – przytaknęła Anna. – Mój dziadek jest uczciwym oraz szanowanym człowiekiem i jestem pewna, że bogactwo zdobył mozolną pracą. A ty Basiu, co o tym sądzisz?

- Żebyśmy przestały roztrząsać słowa roztargnionej wróżki, której skradziono trzy dychy i skupiły się na swoich nogach.

- Słusznie, tak bardzo mnie dotknęła przepowiednia, że zapomniałam o bólu – odpowiedziała Anna, masując swoją kostkę, która z minuty na minutę stawała się coraz grubsza. Wszedł drugi lekarz i stanął przed Anną. Uniosła głowę i swój wzrok utkwiła w jego niebieskich oczach, przez moment zdawało jej się, że to spojrzenie nie jest jej obce. Uśmiechną się ciepło.

- Chciałem obejrzeć kostkę – odezwał się czystą angielszczyzną. Bez słowa położyła nogę na kozetce, jednak zabrakło jej słów, żeby cokolwiek powiedzieć. Ciepłą dłonią dotknął stopy i zaczął delikatnie masować. Znowuż się uśmiechnął. – Są dwa wyjścia, gips albo chwila bólu, którą opcję wybierasz?

- Żadnej – odpowiedziała krótko, cofając stopę. Ale lekarz był szybszy, ujął w obydwie dłonie stopę, potem pokręcił w prawo i lewo.

- Już po bólu – odetchnął z ulgą. Anna nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, jeszcze nigdy nie czuła tak potwornego bólu, jak w tej chwili. Zacisnęła powieki, spod których wypływały łzy i spływały po jej bladych policzkach. – Przepraszam Anno, ale to było konieczne…

- Zadał mi pan ból, więc proszę odejść. Nie mam zamiaru dłużej pana oglądać – powiedziała dławiącym od łez głosem i palcami wytarła zapłakane oczy.