Pianistka
Elfriede Jelinek

Lubicie trudną, wstrząsającą literaturę? Jeśli tak, to zapraszam, oto recenzja jednej z takich książek…

Erika to czterdziestoletnia, nie do końca spełniona pianistka. Jej życie ogranicza się do stałych schematów i kontroli ze strony matki. Uzależniona emocjonalnie i psychicznie od swojej rodzicielki Erika nie ma prawa projektować swojego życia tak, jakby chciała. Tylko w głowie i myślach może pozwolić sobie na zatracanie się w rejony, o których nie wolno nawet mówić. Zaborcza matka pilnuje każdego aspektu życia córki, a najbardziej jej cnoty. Erika nie radzi sobie ze swoją kobiecością i potrzebami, a oddana całkowicie rodzicielce coraz bardziej pogrąża się w samotności, bez perspektyw na szczęście i spełnienie. Pewnego dnia w życiu kobiety pojawia się młody mężczyzna, jej uczeń - Walter. Obecność chłopaka sprawia, że Erika zaczyna coraz chętniej podążać nowymi, kuszącymi ścieżkami.

“Pianistka” nie należy do najłatwiejszych książek, zarówno  jeśli chodzi o warstwę językową, ale i, chyba przede wszystkim wylewający się z kart tej noblowskiej powieści brutalizm i naturalizm, które niejednego czytelnika mogą zniesmaczyć lub zniechęcić. Postaci są złożone, introwertyczne, tajemnicze, a czasami przerażające. Ta momentami wulgarna, a momentami niepokojąca historia toksycznej relacji matki i córki pokazuje różne spektra miłości tych dwóch kobiet. Jedna chce dobrze, aż za dobrze, a swoją kontrolę przekuwa w demoniczny despotyzm, a z kolei druga - całe życie trzymana pod kloszem, jako 40-letnia kobieta nie potrafi poradzić sobie z własną seksualnością. Pokłosie tak pokręconej relacji nie może przynieść niczego zdrowego, bo już sama współzależność bohaterek ociera się niejako o chorobę.

Jelinek napisała powieść dynamiczną, gorzką, do bólu brutalną, odpychającą, przeszkadzającą. Taką, która niebezpiecznie ślizga się po granicach zmysłów czytelnika. A to wszystko w takt gry wielkich kompozytorów - Schumanna, Schuberta, Beethovena.

A tłumaczenie p.Ryszarda Turczyna - mistrzostwo!