Powiedzmy, że Piontek
Szczepan Twardoch

Powiedzmy że Erwin Piontek emerytowany górnik strzałowy pierwszej klasy, zawsze pragnął pływać po wodach, mierzyć się z przygodami, wyruszył więc w podróż , rejs żaglówką ; Ikra ; by móc opłynąć świat, z Pilchowic krążąc po Zalewie Rybnickim. Wyobrażał sobie w jakich krajach jest w których nie był, tropikach, gorących bezludnych wyspach które ukształtowała literatura pierwszych dziesięcioleci XX wieku i ostatnich XIX wieku. Autorzy jak czytam używali modus vivendi odrużnieni od europejskich norm i obyczajów. Za to Zalew Rybnicki przeżywał turystyczny renesans, przyjeżdżały youtoberzy, tiktokerki by zrobić sweet focię, uwiecznić te nie zwykłą chwilę, dzięki Erwinowi jego sztormiaku i czerwonej czapce każdy chciał coś ugryźć dla siebie, bo dzięki jego sławie mogli sami się osławić. Mimo iż sam wyglądał powiedzmy jak Jacques Cousteau był wedłóg mnie samotnikiem który szukał ukojenia w spokoju, ale czy go znalazł? Kolejny rozdział powiedzmy dotyczy wojennej zawierusze, ale czego konkretnie uczepi się nasz bohater, czy odnajdzie koniec i kres swoich zmagań? Powiedzmy że nie żegluje a stacjonuje na czerwonej ziemi, rzeki Auob, w Deutsch - Sudwestafrika, nie ma sztormiaka a mundur i broń. Kim jest Piontek? Polecam.

Niesamowicie, niebanalna powieść o człowieku który całe życie przepracował na kopalni, rutyna, monotonia dni codziennych i nagle emerytura, dla jednych wyczekiwana, wytęskniona, dla drugich kula u nogi, nie potrafią żyć, mieć pasji, celu, hobby, tęsknią za rutyną, pracą i odpowiedzialnością, ale kiedy uczepią się tego celu, stają się punktem zainteresowania, zaczepienia, bo jak to facet w podstarzałym wieku, dziadek a pływa, latem i zimą, pokonuje mile, ludzie chcą wiedzieć, chcą się dowiedzieć i pytają, a on pragnie spokoju, milczenia, akceptacji, czyjej, rodziny, własnej? Z kolejnymi częściami fabuły dowiaduję się że jest wojna i obecność Erwina, niby porozrzucane wątki które trudno zrozumieć stają się jego nierozerwalnym nurtem zdarzeń, postaciami, uczuciami, koniec który chyli się ku końcowi jest niespodziewany i daje do myślenia. 

Dla mnie książki Twartocha są mocne w przekazie, tutaj nie ma przewidywalności, łatwych rozwiązań, uznaje nasz czytelniczy umysł i wprawia w ruch szare komórki, świetnie napisana z dialogami gwary śląskiej, irracjonalna, interesująca i nietuzinkowa.  

Świetnie czytało mi się tę powieść - jest bardzo ciekawa konstrukcyjnie, wartka, zaskakująca. Spotykamy trzech Erwinów Piontków, każdy urodzony w innej epoce, każdy z inną historią, ale jednocześnie to ciągle ten sam bohater. Doskonały pomysł! Autor nie tylko miesza gatunki - jest i opowieść przygodowa, trochę realizmu magicznego, swoista dystopia (ta część podobała mi się najbardziej), ale też zdecydowanie burzy ,,czwartą ścianę", co jest zabiegiem tworzącym następną warstwę interpretacyjną. Na dodatek mamy różne języki, inteligentny humor i nawiązania do bohaterów nie tylko z własnych książek Twardocha, ale też z powieści innych pisarzy. 

Dla mnie szczególnie intrygujące były dialogi pisarza (narratora) z bohaterem. W tych częściach powieści, jak mówi Twardoch ,,bohaterowie bytują w sposób bardziej realny niż mogłoby nam się w pierwszej chwili wydawać". Jest to więc pewne potwierdzenie tez, o których tak często mówią autorzy powieści, że to książkowe postacie tworzą wydarzenia, a nie tylko pisarz. 

Odczuwam jednak pewien niedosyt - te trzy opowieści o trzech Piontkach są jakby trochę urwane, niedokończone, zawieszone. Chciałabym poznać ich dalsze losy. Ale czytanie ,,Powiedzmy, że Piontek" jest pierwszorzędną zabawą.