Córka hycla
Margit Sandemo

Kolejna część sagi o Ludziach Lodu, do której mam mieszane uczucia. Z jednej strony strasznie wciągająca, przeczytałam w jeden dzień. Z drugiej znów autorka bawiła się w pisanie kryminałów zamiast fantastyki. Historia skupia się tym razem głównie na dziewczynie spoza tej całej rodziny. Córka pomocnika kata nazywanego przez Ludzi ze wsi hyclem ma bardzo trudne życie. Odkąd zmarła jej matka musi opiekować się zrzędliwym ojcem do jakie. Co do samego pomocnika kata człowiek ma od początku sprzeczne uczucia. Z jednej strony żal go gdy poniżany jest przez miasto z powodu swego zawodu. Widać to zwłaszcza w dalszej części książki po tym jak okrutnie zostaje potraktowany. Głównie jednak zasługuje na potępienie z uwagi na to jak traktuje córkę. Dziewczyna zdziczała zupełnie z powodu braku towarzystwa. Wyśmiewana przez rówieśników zaczyna ich unikać. Traci całkiem wiarę w siebie. Do ojca się nie odzywa bo zawsze otrzymuje tylko słowa pogardy. Dba o prządek w domu, jedzenie dla ojca i zwierzęta. Drugą postacią na której się skupiamy jest Andreas do tej pory się nie ożenił i bardziej zajmuje go praca w polu. Podczas tej pracy przypadkiem znajduje ciała czterech zamordowanych kobiet. Znów pojawia się zagadka kryminalna z niby ciekawym wyjaśnieniem ale zbyt łatwym do odgadnięcia. Plus oczywiście wątek miłosny, który trochę mnie drażnił w niektórych momentach. Każdy zakochuje się w niewłaściwej osobie ale nie będę zdradzać dokładnie co i jak. Książka fajnie pokazuje naiwność ludzi, wiarę w przeróżne zabobony, łatwe popadanie w panikę przy niewyjaśnionych sprawach. Idealnie wykorzystają to w każdej sytuacji osoby wyżej postawione. W tym wypadku mamy dwie. Pastor, który nie chce udzielać błogosławieństwa zmarłym w przypadku posądzenia o czary czy też śmierci samobójczej. Nie obchodzi go co było prawdą, choć w tym przypadku okazuje się również bardzo płochliwy. Wójt już w szczególności wykorzystuje naiwność prostych ludzi, łatwo stawiając osądy. Tu właśnie ród ludzi lodu popada w największe kłopoty. W końcu zajmują się czarami, zamordowane kobiety również miały coś związanego z magią. Sznurki, woreczki, zaplecione włosy, ogółem różne zabobonne symbole. Na dodatek to jeden z Ludzi Lodu znalazł ich ciała. Kiedy już się udaje wszystko wyjaśnić okazuje się, że nazwisko pojawia się w dalszym śledztwie. Motyw wilkołaka na 3 łapach też był ciekawy. ,,Wilkołak to człowiek, który przemienia się w wilka podczas pełni księżyca, a bywa, że i inne noce. Ponieważ jest człowiekiem, nie ma ogona. To ogromny wstyd dla wilka, dlatego wyciąga jedną nogę, udając, że to ogon, i biegać może tylko na trzech..." Z jednej strony trochę zabawne aż zechciałam trochę poszukać i ten motyw pojawia się też w innych utworach. Możliwe, że faktycznie krążyła taka legenda jednak do jej źródła nie dotarłam. Jeśli zaś chodzi o wątki romantyczne, na których praktycznie skupia się seria to podobają mi się niektóre głębsze przemyślenia. Nie ma ich dużo ale można znaleźć perełki jak ten cytat: ,,Tęsknota to takie piękne uczucie, prawda? - Prawda. Ale także gorzkie. - Tak uważasz? Moim zdaniem tęsknota jest najpiękniejsza. Kiedy już dostanie się to, czego tak bardzo się pragnie, znika gdzieś całe piękno i czar. Spełnienie jest jakby chłodniejsze." Temat tęsknoty już się pojawiał w sadze i wydaje mi się, że autorka próbuje przedstawić to uczucie w coraz bardziej pozytywnym świetle. Ciągle do czegoś tęsknimy, pragniemy coś zdobyć osiągnąć, czy chodzi o sukces, przedmiot czy też miłość. Brak tego sprawia, że cierpimy a być może niepotrzebnie. Powinniśmy czerpać radość także, ze zdobywania tego co pragniemy. Może wtedy łatwiej będzie też to coś osiągnąć. Hilda jednak w końcu można powiedzieć, że rezygnuje ze swej tęsknoty na rzecz innej łatwiejszej do zdobycia. Można powiedzieć, że zrobiła jak najbardziej słusznie, choć trochę to całą myśl zaburza. Tak jak już mówiłam, średnio mi się podoba cały ten wątek miłosny, niepewność uczuć czy nawet próba powolnego odkrywania własnej seksualności. Chociaż muszę przyznać, że byłe też przezabawne momenty. Choćby nieudolne próby 30 letniego prawiczka, by przestać nim być albo zboczone akcje Jespera.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Naprawdę fajna saga, czytam obecnie 8 tom i jestem mile zaskoczona. Zaczynałam czytanie będąc nastawiona sceptycznie, ale już przy 3 tomie zaczęło mi się podobać, teraz będąc przy ósmym nie mogę doczekać się wolnej chwili by usiąść i czytać, czytać, czytać. Polecam wszystkim, którzy tak jak ja nie lubią kiedy książka dopiero co zaczęta już się kończy. Tu też tak jest ale czeka wówczas kolejny tom i kolejny i kolejny. Jest ich 47.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

bardzo lubię ten tom

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejny tom Sagi to kontynuacja losów potomków Tangela i Silje. Odnalezione zostają zwłoki kobiet. Podejzenie pada na Ludzi Lodu. Zostaje zamirdowany kat, jego córce grozi niebezpieczenstwo, dlatego Ludzie Lodu postanawiają jej pomóc. W zamian ona pidejmuje sie niezwykle niebezpiecznego zadania- staje się przynętą dla mordercy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdy Andreas znajduje na polanie zwłoki czterech kobiet nad głowami Ludzi Lodu pojawiają się czarne chmury. Czarownice, wilkołak... wójt ma wiele podejrzeń. Piękna Hilda pomaga jednak rodowi wyjaśnić zagadkę i porywa serce Matiasa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem wracamy do Norwegii i mamy możliwość obserwować zawirowania jakie mają miejsce w Grastensholm i okolicy. Będzie wiele pracy dla wójta i jego ludzi ale też trochę wątków miłosnych choć ocierających się jak zwykle o rozmaite tragedie. Tytułowa córka Hycla to wspaniała dziewczyna, która mieszkając na odludziu z wymagającym ojcem nie miała szans na przyjemności. Jednak czeka ją zmiana, która na zawsze rozjaśni jej los.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam książki Margit Sandemo, są krótkie a zarazem długie... Każdą z części Sagi o Ludziach Lodu można przeczytać osobno, choć jednak ja wolę całą sagę... Córka hycla... córka kata, piękna odosobniona, która zakochuje się w Andreasie, a po czasie jednak dochodzi do wniosku że to zwykłe zauroczenie... Autorka w piękny sposób potrafi ukazać miłość, zaufanie, zaczarowanie i magię w każdym tego słowa znaczeniu...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dość ciekawy tom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tom ósmy Sagi o Ludziach Lodu podobnie jak siódmy zawiera wątek kryminalny... Tym razem uwikłani w niego są trzej członkowie rodu Ludzi Lodu - Andreas, Niklas i Eli, lecz również tytułowa córka hycla... Choć tom ten jest nieco słabszy od poprzedniego w pamięć zapadła mi szczególnie droga Hildy przez las, autorka tak niesamowicie oddała na kartach opowieści klimat tej sytuacji, iż czytając miałam ciarki na plecach... Ukazanych jest tutaj także kilka wydarzeń z przyszłości co ma służyć lepszemu zrozumieniu całości... Ta odsłona opowieści nie jest być może rewelacyjna, ale w odniesieniu do całości warto ją też przeczytać...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Biedna Hilda, odrzucona przez wszystkich, ale pokochana przez Matiasa;) polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W sposób ciekawy i emocjonujący autorka wprowadza nową postać do swojej sagi - jak w tytule- pada na córkę tzw. hycla. Piękna historia, która każdej czytającej kobiecie zapadnie w pamięć.

Z części na część jestem coraz bardziej pod wrażeniem i cała saga zaczyna pochłaniacz bez reszty.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

       

(Kliknij aby rozwinąć opinię)