Aleja Białych Róż
Renata Czarnecka

Zimą 1820 roku do Warszawy przybywa księżna Kurakina wraz z córką Walentyną. Ich przyjazd budzi poruszenie wśród warszawskich elit. Wkrótce po Warszawie rozchodzą się nieprawdziwe plotki na temat powodu ich przyjazdu.  
Tymczasem na warszawskich salonach bryluje ulubieniec wielu arystokratek na czele z namiestnikową Zajączkową- oficer Biezobrazow.
Jedno spotkanie, jedno spojrzenie sprawia, że życie przystojnego oficera i młodziutkiej księżniczki Walentyny odmienia się na zawsze. Jednak droga ku wspólnej przyszłości nie jest usłana różami...
Myślałam, że to kolejna ckliwa historia o miłości, która skutecznie walczy z przeciwnościami losu by na końcu połączyć dwa serca. Myliłam się, bo ckliwością ta książka nie ma nic wspólnego. Autorka w szalenie realistyczny sposób odmalowała XIX-wieczny świat warszawskiej arystokracji, która pomimo zaborów nie stroni od płochych rozrywek. Swój czas marnotrawili na bale, snucie intryg i plotki, które często nie miały nic wspólnego z rzeczywistością.  Za nic mieli dopiero, co utraconą Ojczyznę. Za nic mieli moralność i przyzwoitość. Za nic mieli dotrzymywanie obietnic. Swoje obłudne zachowanie wcisnęli w gorset skostniałych konwenansów, które były naginane według własnych potrzeb. Dla nich najważniejszą kwestią był status majątkowy, koneksje oraz wygodne życie. Ich życie kręciło się tylko wokół tego...
Aleja Białych Róż to książka jedyna w swoim rodzaju. Ukazuje ciemną stronę ludzkiej duszy i wypukła zepsucie pewnych grup społecznych. Nie przeczytamy w niej o romantycznej miłości pełnej wzruszeń, którą rozłączy jedynie śmierć. Próżno w niej szukać patriotycznych uniesień. To wyróżnia Aleję Białych Róż spośród wielu książek należących do tego samego gatunku co ona, które ukazały się na rynku wydawniczym w ostatnim czasie. I to moim zdaniem sprawia, że ta nietypowa historia zostanie z czytelnikiem na dłużej.