Powolne spalanie
Paula Hawkins

Kolejna powieść autorki „Dziewczyny z pociągu”, stanowi zawsze duże wydarzenie, może nie medialne, ale na pewno czytelnicze. Już przy pierwszej książce autorka bardzo wysoko postawiła sobie poprzeczkę i ciężko jej będzie sprawić, by kolejne pozycje były może nie tyle lepsze, co porównywalne poziomem do pierwszej powieści.

Szum medialny, jaki zrobiło wydawnictwo wokół pierwszej książki sprawiło, że każdy chciał ja mieć. W ten sposób przeczytała ją masa ludzi. A każda z tych osób miała własne, oddzielne oczekiwania.

Część z nich udało się zaspokoić, a część nie. Z ręką na sercu przyznam, że przeczytałam „Zapisane w wodzie” i nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia.

A najnowsza historia?

„Powolne spalanie”

Trzeba przyznać, że autorka naprawdę ma rękę do tworzenia wpadających w pamięć, bardzo nietuzinkowych bohaterów. Ich wielowymiarowość, własny sposób zachowania, czy mówienia sprawia, że traktujemy je jak prawdziwe osoby, a przez to przejmujemy się ich losem i bardziej angażujemy się w czytaną powieść.

W tym akurat przypadku dostajemy jakby dwie osobne, ale splatające się ze sobą mocno historie.

Pierwsza to fragmenty powieści pt. „Ta, która uciekła”, której autorem jest jeden z bohaterów książki, Theo  Myerson. Dodatkowym smaczkiem, o którym czytelnik dowiaduje się dopiero po dłuższym czasie, jest fakt, że autor prawdopodobnie popełnił plagiat. Napisał powieść na podstawie pamiętników opisujących nastoletnie życie pewnej kobiety. Autor za nic ma jednak oskarżenia i nie zamierza się przyznać. Nie wszystko jest dokładnie odwzorowane.

Miriam, przypominając sobie tamte zdarzenia, przedstawia trochę, inną, wydawałoby się, że znacznie mniej brutalną wersję wydanej przez Myersona książki. Możemy tylko podejrzewać, bo nigdzie nie jest to zaznaczone, iż autor uznał, że tak „delikatna” wersja historii dobrze się nie sprzeda, więc wymyślił znacznie bardziej brutalną.

Tymczasem, tuż pod naszym nosem, zostają popełnione znacznie gorsze i brutalniejsze zbrodnie.  Na barce został zamordowany młody człowiek, a w mieście nad ranem widziano kulejącą, zakrwawioną, młoda kobietę.  Policja, nie mając więc wyjścia,  wszczyna dochodzenie.

Autorka, wodząc czytelnika za nos, przedstawia mu różne wersje tej samej sytuacji, odmienne punkty widzenia, oraz podrzucane przez bohaterów i zabierane z miejsca zbrodni dowody.

Czytelnik sam już nie wie, w co ma wierzyć, a w co nie. Zaczyna się w tym wszystkim coraz bardziej gubić.

Ta druga historia, ta, która dzieje się na oczach bohaterów, wydaje się być znacznie bardziej złożona i zarazem ciekawsza.  Łączy ze sobą trzy na pozór nie mające ze sobą nic wspólnego kobiety. Laurę, która w dzieciństwie uległa wypadkowi, przeszła szereg operacji i fizjoterapię, by jako tako wrócić do własnego życia.  Jej świat wydaje się trochę inny, niż zwykłych ludzi; często wybucha śmiechem bez wyraźnego powodu, reaguje nieadekwatnie do sytuacji, mówi do siebie, często najpierw cos powie, a dopiero potem pomyśli, czy naprawdę wypadało to powiedzieć. Ma też swój własny, wewnętrzny świat, w którym wszystko nazywa się i wygląda nieco inaczej, niż w rzeczywistości. Angelę, która na pozór ma wszystko, czego każdemu człowiekowi potrzebne jest do szczęścia, ale tak naprawdę walczy z własną słabością, trudnym synem, Danielem, oraz oddalającym się od niej mężem.  Oraz Miriam, autorkę pamiętników, z których Myerson czerpał pomysły do napisania własnej powieści. Kobietę prowadzącą bardzo samotne życie na barce i w zasadzie nie potrzebującej do życia niczego większego.

W tej historii pojawiają się jeszcze dwie kobiety, które będą miały bezpośredni wpływ na jej bieg. Jest to Carla, siostra Angeli, która przeżyła ogromną stratę, z którą do tej pory nie potrafi sobie poradzić oraz inne trudne chwile oraz Irene. Irene jest to zniedołężniała staruszka, której Laura pomaga w zakupach.  Ze względu na zbyt dużą ilość wolnego czasu, jest ona świadkiem wielu wydarzeń i rozmów, z których wyciąga własne, czasem błędne, a czasem bardzo trafne wnioski.

Autorka pozwala, by wszystkie postaci występujące w książce weszły ze sobą w skomplikowane relacje, których punktem kulminacyjnym, a za razem zwrotnym, jest popełnione na barce morderstwo, będące środkiem zainteresowania wielu przypadkowych i nieprzypadkowych świadków.

Nowe wątki oraz zaskakujące rozwiązanie śledztwa, a tym samym zakończenie książki, wskazuje, że autorka  jest w doskonałej formie, jej styl ewoluował i stał się nieco dojrzalszy, postaci lepiej skonstruowane, a  tło świetnie zarysowane.

Mogę tylko polecić tę książkę innym czytelnikom na święta. Warto.

Książka rozpoczyna się od odnalezienia zwłok, ale z czasem pytanie kto zabił? ustępuje miejsca psychologicznym opisom poszczególnych postaci. Każdy z bohaterów, choć na pierwszy rzut oka niepozorny, okazuje się skrywać skomplikowaną naturę. Każdy mógł zabić. 

Książka jak dla mnie bardzo słaba.Nie wciągnęła mnie.Odkładałam ja kilka razy ,by dobrnąć do końca ale bez żadnych fajerwerków..