Rebeka - wiersz

Pewnego lata obudziła się Rebeką

I marzenia nabrały nowego wymiaru

Przechodziłeś obojętny

Nieświadomy czy oszołomiony

Dotknęła twojej dłoni

I stało się

I kwiaty zakwitły choć zima

I wszystko nabrało treści

Czyż nie wierzyć słowom powinna

A czyż w czuły dotyk wątpić miała

Nie czuć

Nie kochać

Nie czekać

Nie marzyć

Nie być szczęśliwą

Zła kobieto po co kochać

Łatwowierna kobieto to chwila ulotna jeno

Obudź się Rebeko

I żyj dalej

Lecz jak żyć kiedy kolor odebrałeś

Marzeniom i kwiatom

Brak łez

A na coś czeka

Życie płynie

A kwiaty na oknie kwitną

Fiołkowe