Nieśmiertelna miłość - wiersz

                       Nieśmiertelna miłość

Spowity bólu żałobnym szalem,

W otchłań rozpaczy się zapadałem;

W pędzie straceńczym i szalonym,

Z lękiem, aby tym czarnym welonem,

Nie zaplątać się o występy skalne

Ukojenia i życie to marne

Bez niej, bez tej jedynej zachować

I światem się cieszyć od nowa.

Nie, niech trwa ten zgubny lot ku śmierci;

I na dnie czeluści moje ćwierci.

Choć umarły Hades to za mało!

Tam głęboko, pod tą litą skałą,

Magma niezastygła obiecuje:

Zanurz się we mnie, a sublimujesz

I ulecisz obłokiem stęsknionym

Do miłości swojej utraconej,

Hen w górę, gdzie na wieki złączeni,

Szczęściem nieśmiertelnym upojeni.

     Andrzej Kędzierski, Częstochowa 04.07.2013.