Kiedyś je pokonam - wiersz

Błąkam się bez sensu

po ciemnym korytarzu.

Myślę o tym, co było.

Porównuję.

Zbieram potrzaskane uczucia

i zamykam je pod podłogą.

Przecież z kosza mogłyby wyjść.

Otulam się Twoją miłością

przed chłodem porzucenia i spychania na drugi plan.

Tak dawno, a wciąż mnie karze.

Chcę poczuć na nowo

i pokochać do końca,

ale demony przeszłości sprowadzają mnie na ziemię.

Czuję ich oddech

i oślizłe wargi.

Szarpią mnie za włosy

kościstymi palcami.

Nie wyrzucisz ich,

ale możesz ukoić moje nerwy.

Kiedyś sama je pokonam.