Klucze – portfel – młotek. Fragment ksiażki „Uzurpatorka"

Jak dobrze znasz swojego partnera? Czy na pewno wiesz wszystko o jego przeszłości? Czy nie obawiasz się, że pewnego dnia wyjdzie z domu i nie wróci? Wszystkie te lęki zmaterializowały się, gdy Mikołaj – krytyk i bloger literacki – zorientował się, że zniknęła jego żona, razem z ich kilkuletnią córeczką. Jak odnaleźć dwie osoby, które dosłownie rozpłynęły się w powietrzu? Jakie wskazówki z ich pozornie idealnego życia pomogą w rozwiązaniu zagadki? Czy za zniknięciem Doroty i Oli kryje się ktoś trzeci? 

Uzurpatorka Iwony Wilmowskiej to wspaniały materiał na scenariusz filmowy i wciągający kryminał, który czyta się jednym tchem. Do przeczytania powieści zaprasza Wydawnictwo Axis Mundi. W ubiegłym tygodniu na naszych łamach zaprezentowaliśmy premierowy fragment książki Uzurpatorka. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii:

Nie miała przygotowanego żadnego planu. Przyjechała tu gnana rozpaczą i strachem, ale teraz, gdy była już tak blisko, jej umysł zaczął się wyostrzać. Włożyła rękę do kieszeni obszernego płaszcza i zacisnęła dłoń na trzonku młotka, który bez większych przemyśleń wzięła z szafki w kuchni, gdy przygotowywała się do wyjścia.

„Klucze – portfel – młotek” – podpowiedziała jakaś część jej umysłu. I w ten sposób wszystkie trzy przedmioty wylądowały w jej kieszeniach.

Rozejrzała się wokół, ale okolica była pusta. W oddali zaszczekał jakiś pies, niezobowiązująco, jakby po prostu chciał zaznaczyć swoją obecność. Nie było ryzyka, że kogoś to zaalarmuje.

Zastanawiała się, co teraz zrobić. Zadzwoni do drzwi i co dalej? Po chwili namysłu pierwsze kroki skierowała nie do wejścia, ale w kierunku wschodniej ściany domu. Zauważyła, że wszystkie okna są zasłonięte. Nie dało się wypatrzyć, kto jest w środku, co tam się dzieje.

Gdy dotarła na tyły budynku, zauważyła, że drzwi na taras nie są niczym zasłonięte. Zapewne fakt, że wychodziły na zarośnięty ogródek, uśpił czujność mieszkańców. Jak bardzo niesłusznie, mieli się dopiero przekonać.

Podeszła do ściany i ostrożnie, milimetr po milimetrze, przesuwała się do przeszklonych drzwi tarasowych. Powoli jej oczom ukazało się wnętrze czystego, ale bezosobowego salonu. Żadnej półki z książkami, żadnych pamiątkowych zdjęć na ścianach. Tylko kanapa, stolik kawowy, szafka z telewizorem. Na stoliku leżały rozrzucone kredki i kilka kartek z rysunkami wykonanymi niewprawną dziecięcą ręką. Obok telewizora zauważyła ramkę z kartką wypełnioną drobnym drukiem – regulamin domu.

Mocniej zacisnęła dłoń na trzonku młotka. Już wiedziała, co zrobić, by wpuszczono ją do środka.

Schyliła się, by nikt nie dojrzał jej z okien, i przemknęła do drzwi wejściowych. Przygładziła dłońmi włosy, wzięła kilka głębokich wdechów, po czym nacisnęła guzik dzwonka, niepewna, kto jej otworzy. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, Krystyna dostrzegła jednak przez mleczną szybę w drzwiach wejściowych jakieś poruszenie. Nie mogła się już wycofać. Poruszyła łopatkami, by rozluźnić nieco spięte mięśnie pleców i jeszcze raz zadzwoniła do drzwi. Długo i stanowczo. Jakby miała wszelkie prawo złożyć tu wizytę.

Książkę Uzurpatorka kupicie w popularnych księgarniach internetowych: