Nikt nie potrafił się śmiać tak jak ona. Fragment ksiażki „Uzurpatorka"

Jak dobrze znasz swojego partnera? Czy na pewno wiesz wszystko o jego przeszłości? Czy nie obawiasz się, że pewnego dnia wyjdzie z domu i nie wróci? Wszystkie te lęki zmaterializowały się, gdy Mikołaj – krytyk i bloger literacki – zorientował się, że zniknęła jego żona, razem z ich kilkuletnią córeczką. Jak odnaleźć dwie osoby, które dosłownie rozpłynęły się w powietrzu? Jakie wskazówki z ich pozornie idealnego życia pomogą w rozwiązaniu zagadki? Czy za zniknięciem Doroty i Oli kryje się ktoś trzeci? 

Uzurpatorka Iwony Wilmowskiej to wspaniały materiał na scenariusz filmowy i wciągający kryminał, który czyta się jednym tchem. Do przeczytania powieści zaprasza Wydawnictwo Axis Mundi. W ubiegłym tygodniu na naszych łamach zaprezentowaliśmy premierowy fragment książki Uzurpatorka. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii:

Nie miałem w ustach papierosa, odkąd skończyłem dwadzieścia lat, ale są takie momenty, gdy nawet człowiek niepalący chętnie by się nim pozaciągał. Stojąc przed Zakładem Medycyny Sądowej na Oczki, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że papieros ze snującym się dymem, który mógłbym raz po raz tłoczyć do płuc, marszcząc brwi, bardzo pasowałby do tej sytuacji. Osadziłby mnie w niej, bo czułem się jak aktor w filmie. Sytuacja wydawała się irracjonalna, a ja miałem wrażenie, że to wszystko nie dotyczy mnie, tylko kogoś innego. Postaci, którą z jakichś względów muszę odgrywać. Byłem szczęśliwym mężem, ojcem wspaniałego dziecka, a nie postacią zagmatwanego dramatu.

– Mikołaj. – Usłyszałem za sobą głos Weroniki.

Chwyciła mnie za łokieć. Cmoknęliśmy się w policzek, jak zawsze przy powitaniu.

– Źle wyglądasz. Spałeś coś? – Zmierzyła mnie uważnym spojrzeniem.

– Pfff… – parsknąłem zamiast odpowiedzieć.

Zerknęła na srebrny zegarek na nadgarstku. W ostatnie święta zaproponowałem Dorocie, żebyśmy sprezentowali Weronice smartwatcha. Zapisała się na siłownię i wydawało mi się, że to będzie idealny prezent, ale Dorota od razu mnie wyśmiała. Na wspomnienie jej śmiechu aż ścisnęło mnie w żołądku. Nikt nie potrafił się śmiać tak jak ona – całkowicie szczerze, z odchyloną do tyłu głową i przymkniętymi oczami. „Weronika? Ze smartwatchem?” – wykrztusiła między spazmami śmiechu, a ja zdałem sobie sprawę z absurdalności mojej propozycji. Weronika nigdy, przenigdy nie splamiłaby się sportowym zegarkiem.

– To co? Wchodzimy? – spytała. – Chyba nie ma sensu tego przedłużać.

– Masz rację, nie ma co zwlekać – odparłem, odwróciwszy się w stronę Weroniki. Jej rude włosy niemal skrzyły się w blasku słońca. – Chodźmy.

Weszliśmy przez duże drewniane drzwi do bladożółtego, klasycystycznego budynku o podniszczonej elewacji.

– Recepcja – szepnęła w moją stronę i delikatnie pchnęła mnie w stronę biurka, za którym siedział wpatrzony w ekran monitora staruszek. 

– Dzień dobry – powiedziała bez uśmiechu.

Mężczyzna podniósł wzrok i przez chwilę wpatrywał się w nią z lekko rozchylonymi ustami, usiłując zebrać myśli. Nie byłem tym zdziwiony. Mężczyźni często tak reagowali na Weronikę. Kiedyś nie była pięknością, ale dużo inwestowała w swój wygląd i to dawało efekty. Nie musiała kokietować, by wywrzeć wrażenie – robiła to mimochodem.

Zanim staruszek zdołał cokolwiek wykrztusić, zza rogu wyłoniła się Renata Bogucka – policjantka, która do mnie dzwoniła i której zgłaszałem zaginięcie Doroty.

– Tak myślałam, że to wy – powiedziała. – Proszę się nie kłopotać, państwo są ze mną – zwróciła się do recepcjonisty i skinęła na nas ręką. – Zapraszam. Ruszyliśmy za nią po wyłożonych szarą posadzką.

Książkę Uzurpatorka kupicie w popularnych księgarniach internetowych: