Córka papieża
Dario Fo

Na początku mój zachwyt był ogromny - świetny, przystępny język, książka pisana w formie opowiastki na dobranoc (dla dorosłych rzecz jasna), chwilami wręcz dowcipnie. Wciągnęła mnie bez problemu, jednak kolejne rozdzialiki uświadomiły mi jak bardzo pobieżnie (dla kogoś, kto wchłonął już tyle powieści na ten temat) przedstawiona jest tutaj historia Borgiów. Nie wiem, czemu zaczynając, nie zdawałam sobie z tego sprawy - przecież książka ma raptem 310 stron (z czego kilkanaście to portrety głównych postaci). Mój zapał został także przygaszony przez dialogi. Niby żartobliwie, niby trafnie w odniesieniu do faktów, ale miałam wrażenie, że autor postawił tutaj na infantylizm i prostotę, która niekoniecznie pasowała mi do możnych rodów Romanii i Italii. No ale summa summarum należy się ładne 5. Przyznam szczerze jest to jedna z łatwiejszych w odbiorze książek o Borgiach. Nie ma tutaj zbyt długiego przedstawienia powiązań rodzinnych i politycznych - te, które zostały tutaj przytoczone, są tak oczywiste i proste, że każdy (nawet ten, kto pierwszy raz sięgnął po książkę o Aleksandrze i jego rodzinie) od razu załapie istotę i dalsze konsekwencje kolejnych małżeństw i związków. Trochę szkoda, że książka zawiera tylko niektóre wątki z życia Lukrecji (jako głównej bohaterki), Aleksandra i Cezara (którzy chcąc nie chcąc wręcz muszą pojawiać się w każdym źródle poświęconym córce papieża - w końcu to oni dwaj z całej rodziny byli dla niej "najważniejsi"). Zastanawia mnie także dobór tych wydarzeń - czemu zostało wybrane jej spotkanie z Alfonsem, a pominięta ceremonia zaślubin z Giovannim Sforzą? Dlaczego przytaczane jest spotkanie Aleksandra z Kopernikiem (o takiej sytuacji dotąd jeszcze nie czytałam!), a zupełnie pominięto postać Juana, który pojawia się tylko jako wspomnienie (bardziej jako element obelgi i oskarżeń w kierunku Cezara, który wedle wszystkich znaków na niebie i ziemi faktycznie zgładził swojego brata)? Jest i plus tej opowieści. Przeczytałam zbyt wiele książek traktujących o Borgiach, że wstydem byłoby nie mieć swojego zdania na temat członków tej rodziny. Jestem zwolenniczką stwierdzenia, że Lukrecja była dobrym człowiekiem, który jednocześnie został wmanewrowany w bezwzględne polityczne intrygi ojca i zbyt wygórowane ambicje brata. Przedstawienie Lukrecji jako trucicielki, oddającej się kazirodczym praktykom zawsze mnie mierził, dlatego cieszę się, że tutaj autor postarał się ukazać ją w dobrym świetle - jako kobietę, która w głębi duszy nie akceptowała decyzji swojej rodziny, nie kryła się z okazywaniem swojego niezadowolenia z kolejnych postanowień Aleksandra czy Cezara. No i przede wszystkim ukazał ją jako oczytaną, inteligentną kobietę, która miała swój rozum i nie była "zwykłą" panią, która tylko potrafiła przytakiwać mężowi, bo sama nie miała swojego zdania (bo i nie miała pojęcia o wielu sprawach, a kolejnych po prostu nie rozumiała). Zdecydowanie na plus, ale zdecydowanie za mało i zdecydowanie za krótko! Książka spokojnie mogłaby mieć nawet i 700 stron, a ciągle odczuwałabym niedosyt. Nie dość, że dzieło Dario Fo jest króciutkie, to jeszcze połyka się je w okamgnieniu!

Informacje dodatkowe o Córka papieża:

Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2015-10-07
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 97883240-3049-1
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię: Marta Olszewska