KUP TERAZ

Koło graniaste
Barbara Rybałtowska

Tom 3 cyklu Bez pożegnania

Ocena: 5 (12 głosów)

opis

Kolejna część kilkutomowej sagi rodzinnej to ponowne spotkanie z dawno niewidzianymi bohaterami, którzy z szeroko rozpostartymi ramionami, zapraszają nas na niezapomniany wieczór przy filiżance aromatycznej herbaty. Różne odcienie wspomnień, wypływają wówczas z zakamarków pamięci, wiodąc tego dnia główny prym. Bohaterowie, przekazują nam po raz kolejny obrazy, które zdążyły się już pokryć niewielką warstwą kurzu i zapomnienia, kontynuując opowieść o swoich przygodach. Lubię zaczytywać się w historiach przedstawiających losy jednej rodziny na przestrzeni kilki, kilkudziesięciu lat. Lubię wracać do ich bujnej codzienności, która dzięki lekturze poprzednich tomów, jest mi bliska i dobrze znana, przez co traktuję ją z jeszcze większą dozą zainteresowania i pasji. W końcu, lubię powtórne spotkania z ulubionymi bohaterami, którzy poprzez własne lęki i trudne doświadczenia, są o wiele mi bliżsi, niż uprzednio podejrzewałam. Utkana nić szczerego przywiązania do postaci i do ich historii w ogóle, każe mi kibicować szczerze ich szczęściu i z jeszcze większą energią i oddaniem, śledzić ich dalsze pokrętne losy.

Zapraszam Was na krótką relację z ostatniego spotkania z rodziną Markowskich, których opowieść, w dalszym ciągu, jest rzeczywistym obrazem ciepłej i wzruszającej historii!

III tom powieści, pochodzący spod pióra utalentowanej pisarki - Barbary Rybałtowskiej, otwiera niezwykle osobisty wiersz, który autorka napisała ku czci swojej własnej matki. Prawdziwy i wzruszający, którego wersy wypełnione są miłością i szczerym podziękowaniem za niepowtarzalną lekcję życia. Wiersz chwyta za serca, wybudza go z jednostajnego i miarowego rytmu, w końcu, zmusza czytelnika do cichej refleksji nad własnym życiem. III tom sagi, poświęcony w całości pamięci Zofii Rybałtowskiej, został wydany w 2008 roku, czyli dokładnie w tym samym roku, kiedy zmarła matka autorki.

,,Koło graniaste" przedstawia losy rodziny Markowskich w powojennej rzeczywistości,, w której komunizm zdążył już głęboko zakorzenić się w codziennym życiu mieszkańców. Absurdalny system, zaznaczał się szczególnie mrocznym cieniem w rodzinach, które miały dość odwagi do sprzeciwu, nad występującym wówczas porządkiem, ciągnąc nieodwołalnie za sobą obraz klęski. Terror, który wyzierał z każdej sfery życia, zmuszał bowiem do pełnego posłuszeństwa i uległości.

Zosia, wraz ze swoim nowo poślubionym mężem i ukochaną córką Kasią, zamieszkuje w Zamościu, w rodzinnym mieście ukochanego Teofila, w którym szczęśliwie otrzymuje przydział na własne mieszkanie. Rzeczywistość życia w powojennej Polsce, daleka jest jednak od jej wybujałych wyobrażeń. Bieda, brak pracy oraz ciągła nagonka ze strony władzy, która w konsekwencji doprowadza w końcu do aresztowania jej ukochanego męża Teofila, zmusza ponownie kobietę, do kolejnej walki o godne życie, w którym nie ma miejsca na rozpacz i gorycz. Zosia, z typowym dla siebie optymizmem i otwartym, szczerym sercem, przypomina czytelnikowi, że niezależnie od rozmiarów nieszczęścia, mamy w sobie wystarczające pokłady siły, które zdolne do pokonywania kolejnych przeszkód, torują nam drogę do upragnionego szczęścia.

Książka, pełna jest prostoty, rodzinnego ciepła i szczerej prawdziwej radości w dobie ogólnego cierpienia, w którym nietrudno przyjąć rolę ofiary. Zobojętnienie i marazm to chleb powszedni tamtych czasów, które nierzadko zmuszały ludność, do zamknięcia w szczelnym i wygodnym kokonie nieszczęścia. Bohaterzy powieści, swoją niezłomną postawą i godną pochwały siłą, budują w czytelniku wiarę, że prawdziwa wola walki znajduje swoje źródło w ukochanej rodzinie, która jest siłą napędową do tworzenia rzeczy z pozoru niemożliwych!

Polecam szczerze wszystkim, który oczekują od książki ciekawej historii, okraszonej dobrym humorem i wyzierającym z każdej strony powieści, optymistycznym hasłem, że ,,nasze życie to jazda na kwadratowych kołach, a jednak jakoś się toczy...".