Na psa urok
Anna Sokalska

Prawda jest prosta i wszystkim doskonale znana, że pies, od wieków wiernie towarzysząc nam u boku, jest najlepszym przyjacielem człowieka. Cierpliwy, bezinteresowny, zawsze gotowy radosnym szczeknięciem zaprzęgnąć do działania. A co, gdy pewnego dnia, nasz mały pupil zniknie, a na jego miejscu pojawi się… mężczyzna?

Ania jest spokojną, niczym niewyróżniającą się kobietą, klasyczną „szarą myszką”, która zgodnie z żelazną polityką światowych korporacji, spędza całe dnia w swojej pracy. Dziewczyna całkowicie odcięta od życia osobistego, ogranicza swoje kontakty ze światem do codziennych spacerów ze swoim ukochanym psem – małym yorkiem Jerrym. Nic więc dziwnego, że jej dość monotonne i bezbarwne życie przewraca się do góry nogami w dniu, kiedy niespodziewanie, w cichym domu Anię wita nie tradycyjne głośne szczeknięcie, a uśmiech młodego mężczyzny.

 

Okazuje się bowiem, że jej york Jerry, to w rzeczywistości uwięziony w ciele psa uczeń wiedźmy, który w akcie zemsty, został przez nią zaklęty ponad 400 lat temu. Teraz mężczyzna obawia się jej powrotu, bowiem bezduszna Wanda, pragnie odzyskać swoją utracona moc, która przed laty została zaczarowana w niewielkim amulecie, znajdującym się obecnie na szyi Jerrego. Jak potoczą się losy młodego yorka? Czy zdąży zbiec przed złą czarownicą, by zniszczyć magiczny amulet? W końcu, czy Ania uwierzy w tę dziwaczną, nietypową historię i zechce pomóc swojemu „pupilowi”?

Pióro Anny Sokalskiej jest nietypowe, oryginalne, można rzec, jedyne w swoim rodzaju. Autorka celowo wyswobadza się ze sztywnych ram utartych konwencji, by w efekcie stworzyć historię zupełnie inną, nie dającą się jasno sklasyfikować. „Na psa urok”, jak można wnioskować by po zarysie fabuły, nie jest bowiem bajką dla dzieci, która przedstawia sielankowe losy małego yorka. To historia komediowa, z domieszką fantastyki i kryminału, w której przeplatają się losy kilku postaci, pod koniec powieści, zgrabnie się z sobą łącząc. 

Warto dodać, że autorka w swojej książce oddaje głos nie tylko nieśmiałej Ani i jej małemu pupilowi, ale również charakternej gwiazdce show-biznesu, lokalnemu szamanowi czy poukładanemu prokuratorowi. Na uwagę zasługuje nie tylko ironiczny, czarny humor, ale także sposób prowadzenia narracji. Anna Sokalska bowiem, w specjalnych nawiasach, pisze własne, trochę prześmiewcze komentarze, które są krótką odpowiedzią na zachowania postaci czy otaczającą ich rzeczywistość. Nietypowy to zabieg, który w mojej ocenie, dodał całemu utworowi lekkości i charakteru. 

 

„Na psa urok” mimo, że jest historią miejscami przewidywalną, niektóre wątki są bowiem dość mocno uproszczone, w ogólnej ocenie jednak książka stanowić będzie miłą rozrywkę na jedno popołudnie. Warto przy tym podkreślić, że nietypowa forma narracji, sposób łączenia gatunków i specyficzny humor, nie każdemu czytelnikowi może przypaść do gustu.Według mnie jednak, sama idea uczczenia w książce pamięci ukochanego psa sprawia, że cały utwór bezwarunkowo staje się opowieścią wartościową, piękną, wypełnioną uczuciami. Zdaję bowiem sobie sprawę, jak wiele emocji autorka musiała mimowolnie przelać w tę książkę, pisząc o swoim najukochańszym, najwierniejszym, zmarłym przyjacielu – yorku Jerrym.