Ostatni bus do Coffeeville. Zabawna opowieść o smutnych sprawach
J.Paul Henderson

Są takie książki, po przeczytaniu których ma się ochotę na natychmiastową powtórną lekturę. Pragniemy pobyć dłużej z bohaterami, ponieważ się do nich przywiązaliśmy, czasem mamy nieuzasadnioną i absurdalną przecież nadzieję, że jednak podczas drugiego czytania historia skończy się inaczej czy po prostu chcemy przeżyć tę magiczną przygodę jeszcze raz. Bez wątpienia powieścią tego typu jest „Ostatni bus do Coffeeville” J. Paula Hendersona.

Gene (zwany Doktorkiem) to niezwykle doświadczony przez los starszy pan, którego życie składa się w dużej mierze z cierpienia. Poczucie straty jest mu doskonale znane – pochował żonę i córkę, którymi nie dane mu było długo się cieszyć, był świadkiem odchodzenia swoich rodziców, jako lekarz wielokrotnie stykał się z ciężkimi przypadkami. Podczas studiów jeszcze zakochał się w Nancy Travis, ale i ona go porzuciła bez wyjaśnienia, uprzednio wymuszając na nim nietypową obietnicę.

Nancy przez całe życie czuła paniczny lęk przed zachorowaniem na alzheimera, gdy zdiagnozowano u niej chorobę powróciła, by wymóc na Doktorku dotrzymania danego pół wieku wcześniej słowa. Przyjaciel zobowiązał się skrócić jej cierpienie, ale warunek był jeden – muszą to zrobić w Coffeeville. Henderson więc wybrał kilkoro przyjaciół – totalne indywidualności i wsadził ich w jeden autobus, którym przemierzają Amerykę. Poza Doktorkiem i Nancy jest czarnoskóry Bob, były pogodynek Jack i sierota Eric. Każda z postaci opowiada własną historię, która dotyka jakiegoś problemu społecznego. Pisarz burzy stereotypy oraz zrzuca kotarę maskującą prawdziwe oblicze człowieka. Pojawią się także osoby znane z kart historii i odwołania do spraw polityki.

„Ostatni bus…” to napisana w lekkim stylu książka o wielkim ciężarze emocjonalnym. Wszechobecny humor sprawia jednak, że czytelnik – choć bywa smutny – nie jest przygnieciony tym ładunkiem. Śmieszne dialogi, absurdalne sytuacje, żarty bohaterów, zabawne rozwiązania są tu przeciwwagą dla obsesyjnego lęku (który potrafi przekreślić szczęście i miłość), bezbrzeżnej samotności, bezradności, prześladowania, utraty tożsamości, choroby, straty czy śmierci.

Siłą opowieści Hendersona jest sposób jej przedstawienia – słodko-gorzki posmak sprawia, że czytelnik jednocześnie dostaje dawkę miodu (humor) i łyżkę dziegciu (ból). Świetny narrator prowadzi nas po fabule z niezwykłą lekkością, posiada łatwość wyrażania, ma poczucie humoru, niczym poeta tworzy słowne impresje. Z tej prozy wypływa wniosek, że ludzkie życie pełne jest niespodzianek, szczęścia i boleści, marzeń i przeszkód, przyjaźni i samotności itd., ale najwięcej jest w nim zawsze człowieka (i jego siły), który – jeśli się nie podda – jest w stanie dokonać niemożliwego. Zwłaszcza, gdy ma wokół siebie przyjaciół.

„Ostatni bus…” zawiera w sobie elementy powieści przygodowej, wątki historyczne, romantyczne, komediowe czy (melo)dramatyczne. Jest gawędą i wspomnieniami, śmieszy, wzrusza i poraża. a pod warstwa rozbawienia kryją się łzy wzruszenia. Wyjątkowa książka!