Upiory
Jo Nesbo

Uf... przyznam, że był to ciężki kawałek lektury. Chyba "najgorsza" część jeśli chodzi o przyswajanie przeze mnie fabuły. Rzecz jasna nie mam problemu z treścią, jednak temat i sam sposób przedstawienia był mniej przyjazny, niż miało to miejsce w poprzednich tomach. Może to kwestia przedmiotu "śledztwa", którego podjął się Harry - narkotyki, zabójstwo, osobiste zaangażowanie Harry'ego w sprawę i "wybielenie" głównego podejrzanego. Dodatkowo narracja, którą prowadził Gusto trochę mnie męczyła i niby stanowiła uzupełnienie i wyjaśnienie wielu wątków, ale myślę, że autor mógł to trochę lepiej zaplanować i przedstawić. Dodatkowo nie podoba mi się (tutaj to już kwestia "miłości" i przywiązania do fabuły, którą Nesbo karmił nas w swoich najlepszych książkach o Harrym) ta trzyletnia ucieczka do Hongkongu - jego miejsce jest i będzie w Oslo! Koniec dywagacji i kombinowania! Pomijam szczegół, że akurat w jego przypadku lekka zmiana klimatu wyszła mu na dobre - dorobił się przecież tytanowego palca (po pamiętnej i dramatycznej utracie w Pierwszym Śniegu) i jest trzeźwy prawie jak niemowlę. No i nosi lniany garnitur, a to warte podkreślenia, bo jakoś nie pasuje mi do niego taki strój - zwłaszcza mając w pamięci, że to człowiek, który większą część swojego życia "przechodził" w jeansach, T-shirtach i martensach. Przechodząc do samej treści - Harry zmaterializował się w Oslo, gdy tylko dowiedział się, że Oleg jest głównym podejrzanym w sprawie o zabójstwo (tak, tak, Oleg, który do niedawna był małym, zafascynowanym bezkompromisowym policjantem-alkoholikiem, chłopcem!). Zabity został jego przyjaciel i współtowarzysz narkotykowego biznesu i uzależnienia Gusto. Wszystkie dowody wskazują winę Fauke. Trochę to szokujące, bo do czasu, gdy Harry utrzymywał kontakt z Rakel i jej synem, Oleg był poukładanym, miłym chłopaczkiem, który traktował naszego wielkoluda jako... wyrocznię i bezsprzeczny wzór do naśladowania (zarówno w kontekście muzyki, jak i sposobu zachowania się, czy przekonań). Zastanawiające jest to, czemu Oleg tak kręcił, kłamał i nawet na sam koniec nie wyjawił Harry'emu prawdy, tylko zaserwował mu... "ołowiane" argumenty. Jestem tak zdewastowana jego zachowaniem, że ciężko napisać mi cokolwiek usprawiedliwiającego, łagodzącego, czy tłumaczącego jego zachowanie. Szok, szok i jeszcze raz szok! Co jeszcze? Wiedziałam, że z Bellmana niezłe ziółko się okaże i wiele się nie rozminęłam z rzeczywistością. I jak tu nie porównywać go do znienawidzonego przeze mnie Waalera? Berntsen to w zasadzie postać tak kontrowersyjna, że momentami, mimo wszystko budziła we mnie współczucie - nawet jeśli był "wątpliwej jakości" człowiekiem, swoje miał za uszami i miał niemały udział w opisywanych wydarzeniach. I wręcz umarłam, jak przeczytałam kolejną, świetną i błyskotliwą kwestię Harry'ego - "Kamizelka kuloodporna na w i e s z a k u? Boisz się, że ci się pogniecie?" Za samą końcówkę Nesbo powinien zostać spalony na stosie! Jak można w tak tragicznym momencie uznać, że czytelnik poczeka sobie na nową część (albo i nie, bo nigdy nic nie wiadomo)?! Jak można tak po prostu pozostawić w zawieszeniu życie najważniejszej postaci? No jak? Zdecydowanie dziękuję Stwórcy, że zaczęłam czytać Nesbo stosunkowo niedawno i wiem, że czeka na mnie kolejna część, w której na szczęście wszystko się wyjaśni.

Informacje dodatkowe o Upiory:

Wydawnictwo: Dolnośląskie
Data wydania: 2012-06-01
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788324592579
Liczba stron: 432
Tytuł oryginału: Gjenferd
Język oryginału: norweski
Tłumaczenie: Iwona Zimnicka
Dodał/a opinię: Marta Olszewska