H.P. Lovecraft. Przeciw światu, przeciw życiu
Michael Houellebecq

Przyciągnął smutny człowiek (Lovecraft) smutnego człowieka (Houellebecqa). Napisał smutny człowiek (Houellebecq) o smutnym człowieku (Lovecrafcie), bo nikt tak jak smutny człowiek nie zrozumie drugiego smutnego człowieka (w tym wypadku akurat Houellebecq Lovecrafta, choć pewnie mogłoby być i odwrotnie). I tylko King stara się wlać trochę życia w te ponure stronice, bo po pierwsze nie bardzo lubi taplać się w smutku smutnych ludzi, których zasmucenia nie pochwala(a już zwłaszcza w egzystencjalnym przygnębieniu Francuza), a po drugie sam ma przerażająco wielki apetyt na pisanie o Lovecrafcie, tyle że nie o jego smutku, ale o znacznie bardziej ekscytującym strachu (a tu poproszono go tylko o marny objętościowo wstęp, co jest dla niego najwidoczniej i smutne i straszne zarazem). Gdzieś pomiędzy Kingiem a Houellebecqiem Lovecraft pojawia się w swej niebanalnej, smutno-strasznej biografii, pełnej psychicznych załamań, wodospadów prywatnej korespondencji, zachwytów nad monumentalnością architektury, marzeń o Europie, rasistowskich fobii, wyprzedanych mebli i wyśnionych koszmarów, przede wszystkim zaś wypełnionej powołanymi przez niego do literackiej egzystencji fantastycznymi stworami, z ich onomatopeicznym koncertem tupotów, kłapnięć, syków, szelestów, gdakań, mlasków i sapnięć; biografii opowiedzianej nazbyt może zwięźle, ale z wielkim wyczuciem i z nieodzowną pesymistyczną, zgryźliwą nutką huellebecczyzny stosowanej, która do tej akurat scenerii pasuje jak czterostopowe ramiona z płetwami do upstrzonych chrząstkami, rzęskami i rurkami korpusów Dawnych Istot (czyli jak ulał). Po odjęciu smutku Stephen King poleca esej kolegi po piórze, choć w paru miejscach nie zgadza się z biogramosmuceniem Houellebecqa. Ja z kolei nie do końca zgadzam się z zastrzeżeniami Kinga, który mógłby (i chyba chciałby) sam napisać o Lovecrafcie i przedstawić swój punkt widzenia w osobnej publikacji, miast negować zasadność niektórych wywodów Houellebecqa bez podawania argumentacji. Niewesołe jest położenie czytelnika (zwłaszcza jeśli ma on zamiar dopiero sięgnąć po lovecraftowskie opowiadania), gdy w kilku miejscach musi zadać sobie pytanie "Komu wierzyć?" - rodakowi Lovecrafta, który zamiast fantastycznych potworów widzi w jego dziełach wielkie waginy, czy Francuzowi, który rozpisuje się o antyerotyzmie opowiadań samotnika z Providence, powołując się m.in. na wypowiedzi z jego listów. Jednego możemy być pewni: to Houellebecq zadał sobie trud przeczytania nie tylko dzieł Lovecrafta, ale także wszelkich dostępnych opracowań i korespondencji, więc chyba nie mamy podstaw, by wątpić w to, co napisał i opublikował. Michel w roli opisywacza cudzego życia to zdecydowanie typ biografisty-entuzjasty, który dzieła i sylwetkę swojego mistrza z dawnych lat przybliża (zarówno bardziej jak i mniej wtajemniczonym czytelnikom - bo i ci drudzy są mile widziani) w sposób oryginalny, plugawo-poetycki i z widocznym znawstwem (by nie rzec kolokwialnie: "z fanowską wczutą"). Ma to swój wielki urok, więc koniec końców jeśli ktoś chce się dowiedzieć "jak zmarnować życie, i ewentualnie stworzyć jakieś dzieło, przy czym, gdy chodzi o punkt drugi, rezultat nie jest gwarantowany" niech śmiało sięga po Lovecrafta w krzywym, houellebecqowskim zwierciadle, bo nie powinien być zawiedziony, zwłaszcza jeśli lubi wisielczy humor i odrobinę artystycznej (gdyż atmosferotwórczej) zgnilizny w opisach.

Informacje dodatkowe o H.P. Lovecraft. Przeciw światu, przeciw życiu:

Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: 2007-04-26
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN: 978-83-7414-285-4
Liczba stron: 136
Dodał/a opinię: Olena