miłość dla miłości...

Myślała o czymś całkiem innym. O tym czy dożyje następnej wiosny…

Czerwcowa zieleń buchała bujnym życiem po deszczu a ona taka blada, że widać było dokładnie błękitne żyłki biegnące pod skórą, nie wiedziała czy zobaczy jeszcze raz taką eksplozję budzącej się przyrody.

Podobno wtedy widzi się wszystko dużo wyraźniej, czuje się powietrze a nawet jego smak. Dostrzega szczegóły w każdym liściu a każda zielona gałązka wywołuje zachwyt swoją żywotnością. Wszystko nabiera barw, tętni i zachwyca oczywistością istnienia. Wszystko ma swoje właściwe miejsce. Wszystko, prócz niej…

Nie pamiętam ile mi wtedy z tego opowiedziała a ile sam zrozumiałem tylko patrząc na nią.

Pasowaliśmy do siebie doskonale, gdyby nie jej choroba żylibyśmy w harmonii ze sobą i ze światem. Choć wcześniej wydawało mi się, że to w ogóle nie jest możliwe.

Zaczęły się dla mnie nowe lekcje do odrabiania, codziennie nowe. Wtedy przewartościowałem całe swoje dotychczasowe życie a raczej rozebrałem je do gruntu, by budować je od nowa. Myślałem że mi w tym pomoże, myślałem…

Każdego dnia poznawałem ją dokładnie, każde słowo analizowałem, śledziłem jej oddech i odcień skóry. Sprawdzałem tętno i ciśnienie krwi. Całowałem żyłki na jej szczuplutkich nadgarstkach. Opowiadałem gdzie pojedziemy na urlop i co kupimy do naszego domu. Słuchała uważnie, jak widz w teatrze. Miała tylko mnie. To mnie jej oczy szukały, gdy poszukiwała nadziei, nowej wiary a przede wszystkim miłości. Starałem się dać jej wszystko, wszystko co mogłem a nawet więcej.

Była poważnie chora na serce. Lekarze właściwie chcieli ją zamknąć w klinice, bo wszystko było dla niej zagrożeniem, każdy dzień niósł ryzyko. Ale ona wolała po prostu żyć a nie tylko czekać… Nawet na przeszczep miała minimalne szanse, bo pojawiły się w organizmie komórki nowotworowe.

Była jeszcze możliwość operacji w Szwajcarii, obarczona dużym ryzykiem, ale trzeba było działać szybko i oczywiście zapłacić dużą sumę, taką poza zasięgiem naszych możliwości. A była już jesień, czas biegł nieubłaganie.

Sprzedałem wszystko co możliwe, zadłużyłem się gdzie tylko mogłem. Myślałem, że gdy zrobię wszystko, to nasza miłość okaże się silniejsza, ponad chorobę, a nawet śmierć.

Dobrze, że wystarczyło mi pieniędzy na to bym mógł być z nią do końca, inaczej nigdy bym sobie tego nie wybaczył.

Przed samą operacją była spokojna, nawet powiedziała, że czuje się dobrze, popatrzyła na mnie swoimi dużymi niebieskimi oczami i uśmiechnęła się tak dziwnie. Inaczej. Był luty. Myślałem, jak szybko wszystko się potoczyło. Przez tych kilka miesięcy ile było w naszym życiu życia...

O trzynastej zmarła. Po prostu mnie zostawiła. Nie mogłem uwierzyć, pogodzić się, ani zrozumieć. Nie umiałem żyć. Później pomyślałem, że tak naprawdę, to mi wcale nie zależy na życiu, na pracy, na niczym…