Rozdział 16(ost)

Kto wie, jak długo trwały w uścisku. Łzy wydawały się nie mieć końca. Mężczyzna stał się świadkiem wzruszającej i przejmującej sceny dwóch, wybaczających sobie wyrządzone  krzywdy kobiet. W końcu, kiedy potok łez skończył się, usiadły naprzeciwko siebie, nadal trzymając się za ręce i zaczęły spokojnie rozmawiać.

            - To ja zostawię was same, drogie panie – powiedział Krzysiek, kierując się ku wyjściu.

            - Nie. Zostań, proszę – powiedziała Berenika.

Przez kolejne pół godziny kobiety rozmawiały o poczynaniach jej teścia. Dowiedzieli się między innymi o szantażach emocjonalnych dokonywanych na starszej kobiecie. Włosy jeżyły się jej na głowie, kiedy słyszała, niektóre opowieści.

            - Mamo, ale co z waszymi dziećmi? To prawda, co mówił teść?

            - Oczywiście, że nie – powiedziała. - Powiedziałam mu tak, by dał mi spokój.

            - To w takim razie, co się stało z pozostałą dwójką rodzeństwa? – spytał zaciekawiony mężczyzna.

            - Zawiozłam je do znajomej, która ich wychowała.

            - Masz z nimi kontakt?

            - Oczywiście. Teraz, gdy mój mąż jest daleko ode mnie mogę swobodnie Ci wszystko wyjaśnić – to mówiąc, wzięła łyk zimnej wody, po czym kontynuowała. – Nawet nie wiesz, jak trudno mi było oddać moje małe kruszynki. Wiedziałam, jednak, że jeśli ja tego nie zrobię, on ich po prostu zabije. Zostawiłam, więc Andrzejka pod opieką opiekunki, a sama pojechałam do swojej dobrej znajomej. Nic innego nie przyszło mi do głowy. Wszystko potoczyło się, jak na takiego typu sprawy, bardzo szybko i sprawnie. Wanda stała się ich prawomocną matką, a ja daleką ciotką, która odwiedza ich w każdą możliwą okoliczność.

            - Mamo! Ależ to wspaniała wiadomość! – powiedziała niemalże krzycząc dziewczyna. – To oznacza, że teraz możesz im wszystko powiedzieć!

            - Berenisiu – powiedziała łagodnie. – Teraz jest już za późno. Oni są już dorośli, mają swoją matkę. Nie mogę im tego zrobić.

Dziewczyna nie potrafiła zrozumieć zachowania swojej teściowej. Sama jest matką, a będąc na miejscu kobiety, chciałaby przytulić swoje dzieci i powiedzieć im, jaka jest prawda. Niestety nie potrafiła zrozumieć jej postanowienia. Nie trafiały do niej argumenty, że nie chce im rujnować życia. Ale, co z jej żywotem?

            - Mamo? Czy mogę ich poznać? – spytała nieśmiało.

            - Oczywiście. Jak tylko stąd wyjdę.

Nie minęła godzina, jak wyszli z ośrodka w towarzystwie starszej pani. Kobieta, wychodząc na zewnątrz, rozglądała się dookoła, jakby nigdy wcześniej nie widziała tego miejsca. Wyglądała na zmieszaną ta całą sytuacją. Niemalże biegła do bramy wjazdowej.