Niespełnieni w miłości - chwila 1.

-„Nie martw się” wyszeptała

-„Sądzisz że będzie dobrze?”

-„Nie wiem…ale martwienie się niewiele zmieni. Spójrz na sufit, widzisz jego idealna kształty? Zarys? Kolory? Przyjrzyj się twarzom ludzi, których już dawno nie ma-pozostał po nich tylko ten namalowany farbami ślad.”

-„Co zostanie po nas? Jak myślisz” zapytał bezwiednie, poruszony myśl, która mu przemknęła.

-„Po nas?” zapytała zaskoczona. Bardziej powtarzając pytanie dla odwleczenia odpowiedzi w czasie, niż oczekując jego wyjaśnienia.

„Po…nas,  po Tobie, po mnie, w tym sensie” odpowiedział zmieszany, świadomy, że swoim określeniem obnażył przed sobą i przed nią nienazwane „coś”.

„..a zatem?” ponowił pytanie, wiedział, że teraz trzeba zagłuszyć niedorzeczne sformułowanie i wymazać wrażenie.

„Nie  udzielę Ci odpowiedzi.  Musisz najpierw sam zrozumieć pytanie.”