Upiór w operze- ROZDZIAŁ 26

ROZDZIAŁ 26
- Już dawno nie korzystałem z tej sali...
Zardzewiały zamek stawiał opór podczas otwierania, ale w końcu ustąpił. Drzwi się otworzyły. Para weszła do lustrzanej sali, która wyglądała trochę przerażająco, szczególnie dla kogoś, kto wiedział, do czego służyła. Eryk zauważył to w oczach Laury.
- Robi wrażenie, prawda?
- I to jeszcze jakie! Nie mogę uwierzyć, że to właśnie o tym miejscu czytałam z zapartym tchem. Szczerze mówiąc, wyobrażałam to sobie trochę inaczej.
- Teraz nie wygląda aż tak groźnie, ale zapewniam, że kiedy uruchomi się mechanizm, robi niesamowite wrażenie.
Na twarzy Eryka pojawił się tryumfalny uśmiech.
- Być może kiedyś pokażę pani, jak to działa, jeżeli oczywiście wyrazi pani taką chęć. Tymczasem, proszę wejść i się przejrzeć.
- Jeszcze gorset. Powiedział pan...
- Oczywiście. Proszę się zbliżyć.
Lamorte związał ciasno wstążeczki i lekko pchnął dziewczynę ku pomieszczeniu. Ze wszystkich stron Laura była otoczona przez lustra. Tutaj mogła obejrzeć się bardzo dokładnie. Była zachwycona. Czuła się jak księżniczka.
- Jak się w niej pani czuje? Nic panią nie uwiera?
- Nic a nic! Czuję się w niej jak we własnej skórze. Jest perfekcyjnie dopasowana. Jak pan to zrobił?
- Wykorzystałem przyjaźń z panną Lidią. Poprosiłem, żeby zdobyła pani dokładne wymiary.
- Faktycznie prosiła mnie o nie, ale mówiła, że... Zresztą nieważne. A... Czy ona widziała tę sukienkę?
- Nie. Kontaktowaliśmy się jedynie listownie, więc nie miała okazji... Do balu pozostały 3 godziny. Z pewnością chce się pani do niego przygotować. Proszę się przebrać i dać mi suknię, zapakuję ją pani do domu.
- Ale jak ja potem tu wejdę?
- Przyjdę po panią i razem udamy się do opery.
- A wie pan...
- Wiem. Nie raz widziałem, jak powraca pani do domu.
- A więc zgoda. Będę pana oczekiwać.
Laura skłoniła się dwornie i poszła się przebrać.