Recenzja książki: ADHD u dorosłych. Poradnik - jak z tym żyć
Recenzuje: mrowka
ADHD u dzieci to zjawisko, o którym w ostatnich latach mówiło się dość sporo. O ile jednak nadpobudliwe zachowania maluchów zostały przez społeczeństwo zaakceptowane, o tyle podobne problemy dorosłych wciąż jeszcze należą do sfery tabu. Sytuację ma zmienić książka Sabine Bernau „ADHD u dorosłych. Poradnik – jak z tym żyć”.
Szczegółowe badania nad ADHD w przypadku autorki wynikały z konieczności: musiała ona zapoznawać się z literaturą przedmiotu, by odkryć, jak pomóc własnym dzieciom. Z prywatnych poszukiwań wykluwały się najlepsze metody łagodzenia objawów tej choroby, a potem także refleksje o ADHD u dorosłych. Co znajduje się w książce? Zwierzenia osób, które w dorosłości borykają się z problemem ADHD i – przeważnie zagubione – nie wiedzą, gdzie szukać pomocy. Te wyznania zostały połączone z refleksjami po rozmaitych terapiach. Dzięki temu zainteresowani lub bliscy osób z ADHD otrzymają najlepszą odpowiedź na pytanie: po co poddawać się terapiom. Nikt nie obiecuje natychmiastowego sukcesu, lecz ulga, jakiej doznają pacjenci, jest chyba wystarczającą zachętą do podjęcia leczenia. Bernau pozwala wstępnie zdiagnozować u siebie chorobę: podaje zestawy pytań i typowych zachowań, konfrontuje objawy u dzieci z zachowaniem dorosłych.
Próbuje autorka wytłumaczyć, skąd biorą się zaburzenia koncentracji, jak je zaakceptować. Usiłuje przygotować odbiorców na wizytę u specjalisty – omawia sposoby badania, podpowiada, co ma dać rozmowa z pacjentem i w jakim kierunku powinna się ona potoczyć. Nie koniec na tym: autorka przedstawia nawet różnice między ADHD u kobiet i mężczyzn. Często powraca do roli terapeuty, wyjaśnia, jak powinien się zachowywać i jak dodawać podopiecznym otuchy. Ponieważ cierpiący na ADHD mają przeważnie problemy z organizacją czasu, Bernau podpowiada, jak sobie radzić z tą przypadłością i punkt po punkcie prowadzi odbiorców przez przygotowane plany, grafiki i rozpiski. Rzecz jasna nie zabraknie tu również motywu pozytywnych afirmacji – w ostatnich latach każdy szanujący się poradnik musi do nich nawiązać.
Bernau zajmuje się i wątkiem ataków wściekłości i zadaniami doradców, i najlepszych dla osób z ADHD miejsc pracy, wreszcie – samymi metodami pracy. Skupia się też na organizowaniu sobie życia prywatnego: podpowiada, jak wybrać partnera, jak planować dziecko i jak traktować obowiązki domowe. Książka kończy się przeglądem dostępnych w Niemczech terapii farmakologicznych i oceną ich pod względem skuteczności oraz efektów ubocznych. Dodatkowo komentuje autorka terapie metody alternatywnej i ich wpływ (lub brak wpływu) na ADHD. Wynotowuje choroby towarzyszące ADHD.
Do książki dołączone są tabele, plany i wzory, które można skopiować i wypełnić, ankiety oraz podpowiedzi. Wszystko po to, żeby ułatwić chorym pracę nad sobą. Temu celowi jest zresztą podporządkowana cała książka: wnioski, skróty i wypunktowane informacje zamykają każdy mały rozdział, rozdziały te nie są zbyt długie – żeby czytelnicy z ADHD mogli sięgnąć po tę publikację i by nie zniechęcili się w trakcie lektury. Dla kogo jest ta książka? Z pewnością dla ludzi dotkniętych ADHD i dla ich bliskich, dla tych, którzy podejrzewają u siebie tę chorobę lub cierpieli na nią w dzieciństwie. Może stanowić też pomoc dla lekarzy i terapeutów.
