Recenzja książki: Chłopiec w pasiastej piżamie

 

Jeżeli miałabym wskazać książkę, którą każdy powinien chociaż raz w życiu przeczytać, na pewno byłby to właśnie Chłopiec w pasiastej piżamie. Niewielka objętościowo, lecz nadzwyczaj głęboka, wzruszająca i wstrząsająca lektura. Trudno przejść obojętnie obok chłopca siedzącego przy drucie kolczastym, ubranego wyłącznie w brudną i wydzielającą nieprzyjemny zapach pasiastą piżamę...

 

Reżyser ekranizacji powieści Boyne'a pragnął, aby książka ta znalazła się na liście lektur szkolnych. To jednak zły pomysł - choćby ze względu na to, że uczniowie z niechęcią sięgają po obowiązkowe tytuły. Lepszym pomysłem byłoby obdarowanie młodego człowieka tą niesamowitą książką przez rodziców czy dziadków. Przekazywana z pokolenia na pokolenie, miałaby w sobie coś jeszcze bardzie magicznego i niepowtarzalnego. Historia, przekazywana z pokolenia na pokolenie za sprawą jednej niewielkiej, lecz bezcennej wręcz książeczki.

 

Spotkanie dwóch chłopców na skraju ich zupełnie odmiennych światów. Jeden z nich to syn komendanta w służbie Furii. Drugi to syn zwykłego polskiego zegarmistrza. Urodzili się tego samego dnia, miesiąca i roku. Połączył ich obóz zagłady zwany „Po – Świecie”. Czy przyjaźń między chłopcami będzie możliwa? Czy ojciec, który jest tak ważnym żołnierzem, pozwoli, aby jego syn zadawał się z więźniem? Czym dla chłopców jest wojna? Czego pragną i o czym marzą w tak przerażających czasach?

 

Bez wątpienia Chłopiec w pasiastej piżamie to powieść, do której się wraca, to książka, którą warto mieć w swej domowej biblioteczce. To niezwykłe spotkanie z tragiczną, ale pouczającą historią dwóch niewinnych dziewięcioletnich chłopców. Nie warto czekać. Nie warto tracić ani chwili. Czym prędzej trzeba sięgnąć po niezwykłą książkę Johna Boyne'e. Tu słowo „polecam” jest nieodpowiednie. W tym miejscu można napisać wyłącznie: to lektura obowiązkowa.