Recenzja książki: Drakulcio ma kłopoty. Urodzinowa katastrofa

Recenzuje: Damian Kopeć

A przecież to zupełnie, ale to zupełnie nie była jego wina  

Korzystanie z dobrych wzorców jest jak najbardziej pożądane. Naśladownictwo tego, co dobre, jest wskazane, choć nie zawsze prowadzi do sukcesu równego oryginałowi. Książeczka Drakulcio ma kłopoty. Urodzinowa katastrofa autorstwa Magdaleny i Sergiusza Pinkwartów jest wzorowana na zagranicznych pozycjach, takich jak historie o Koszmarnym Karolku czy o Penny z Piekła Rodem. Szczególnie wiele zdaje się czerpać zwłaszcza z książeczek o Penelopie Jones - z tym, że tam główną bohaterką jest dziewczynka, a tu - chłopak. Oto na pierwszy rzut oka zauważone podobieństwa: podobnie potraktowani rodzice, uciążliwy starszy brat (u Penny - siostra), zwariowana ciocia i uzdolniona kuzynka-prymuska, najlepszy przyjaciel, koledzy i koleżanki skutecznie szukający kłopotów, szalona pani nauczycielka, wyrazisty pan Dyrektor. Szczegóły są odmienne, zasada ta sama. W końcu świat jest jedną globalną wioską, a różnice tkwią tak naprawdę w detalach. Jest też kilka nowatorskich pomysłów, jest forma dziennika pisanego dla Babci i Dziadka, są dymki z tekstami i komiksowe rysunki. No i, oczywiście, jest styl. Charakterystyczny i - co ważne - zabawny.

Wydaje mi się, że oparcie książeczki na obserwacjach dzieci, odpowiednim ich przerysowaniu, potraktowaniu z ciepłym humorem sprawdza się prawie zawsze. Drakulcio ma kłopoty. Urodzinowa katastrofa jest kolejnym przykładem udanego wdrożenia tego pomysłu. O ile więcej niż połowa wdrożeń systemów informatycznych jest nieudana, o tyle więcej niż połowa wdrożeń pomysłów związanych z komentowaniem świata przez dzieci jest trafiona. Bawi nie tylko najmłodszych, choć być może z innego powodu.

Jest w tych historiach humor, są marzenia i pragnienia, te małe i te duże. Również te z różnych powodów słabo uświadamiane sobie przez rodziców. Jest odbicie, czasami w krzywym zwierciadle, świata dorosłych, nie zawsze poważnego, ułożonego, logicznego, przyjaznego, zrozumiałego. Wszystko to jest podane - jak w przyzwoitym barze - życzliwie, bez przesady(zmu) i wielkich... oczekiwań. Zabawa jest przednia. Humor - zaskakująco dobry. Drakulcio ma kłopoty to cztery historie z życia dziesięcioletniego Drakulcia, za którym z uporem wartym lepszej sprawy chodzą kłopoty.
   
Mama się wścieka, bo Tata nie ma na nic czasu i tylko udaje, że jej słucha, nawet potakuje, a zapytany kontrolnie przez Mamę, potrafi jak echo powtórzyć jej ostatnie słowa, ale wpuszcza je jednym uchem i wypuszcza drugim.

To cztery opowieści pełne ciepłego humoru, który nie irytuje. Szczególnie powinny one przypaść do gustu chłopakom - wszak główny bohater to ktoś, z kim łatwo mogą się utożsamiać. Historie są mniej lub bardziej z życia wzięte, trochę tylko odrealnione, choć taki ton nadaje im poniekąd narracja Drakulcia. Smakowitym kąskiem są w książce maksymy po łacinie. Ot, taka forma przybliżenia od setek lat „martwego” języka przez zabawę. Poznajemy też „od kuchni” teatr, spotykamy Wielkiego Odkrywcę, zaprzyjaźniamy się z dżdżownicami, uczestniczymy w urodzinowej katastrofie. Poznajemy wiele ciekawych osób. I, co ważne, nie nudzimy się ani przez chwilę. Po dotarciu do ostatniej strony możemy mieć nadzieję, że nie jest to nasze ostatnie spotkanie z sympatycznym urwisem.

Warto zwrócić uwagę na niezłe ilustracje Tomasza Domańskiego - proste, acz dobrze pasujące do klimatu książki.