Recenzja książki: Jamnikarium

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Dla właścicieli jamników jest to lektura obowiązkowa, od której z pewnością nie będą mogli się oderwać przez długie godziny. Książkę napisała Agata Tuszyńska we współpracy ze swoim ukochanym jamnikiem, Lonią. Teksty pisane z jego perspektywy i niejako jego słowami, to najlepsze fragmenty w książce. Każdy właściciel psa przyzna, że są one bardzo trafne.

Agata Tuszyńska nie byłaby jednak sobą, gdyby nie dorzuciła garści naukowych ciekawostek i faktów wyszperanych z licznych lektur. Odwołuje się zatem do historii, sięgając do czasów starożytnego Egiptu, śledzi dzieła malarskie, na których pojawiają się jamniki, odkrywa wreszcie, skąd w ogóle wzięły się psy o takich właśnie cechach wyglądu i charakterze.

Druga część książki to swoisty alfabet zacnych posiadaczy jamników, dumnych z nich i zakochanych w swych ulubieńcach po uszy. Anegdoty, historyjki, plotki, wreszcie - fotografie i rysunki – to niewątpliwie wielka zaleta książki. Niezmiernie sympatyczna i pouczająca lektura, dająca szeroki pogląd nie tylko na sprawy stricte kynologiczne, ale przede wszystkim - kulturowe. To, że jamniki odegrały w kulturze rolę niebagatelną, nie ulega wątpliwości.

Wszyscy właściciele psów tej wyjątkowej rasy sami byli wyjątkowi. Rasa zobowiązuje. Owszem, nie obyło się bez niechlubnego momentu, kiedy to kojarzono jamniki z hitlerowcami, ale to na szczęście już przeszłość. Psy te obecnie wydają się idealnymi towarzyszami wszystkich ludzi. I tego się trzymajmy.

Pewne cechy jamnicze są wspólne. Należą do nich: wyrazista osobowość, niezależność, skłonność do terroryzowania (w mniejszym lub większym stopniu) właściciela i spania w łóżku.