Recenzja książki: Zamek z piasku

 

 

Magdalena Witkiewicz po napisaniu Szkoły żon zmieniła myślenie wielu kobiet. Zrozumiały one, że mają prawo do szczęścia, że nie muszą podporządkowywać się komukolwiek, że i one powinny odczuwać radość i przyjemność w każdym aspekcie momencie życia, że mają do tego pełne prawo. W Zamku z piasku autorka również dotyka ważnych kwestii. Dzięki tej powieści kobiety mogą lepiej poznać same siebie. I tutaj Witkiewicz skłania do refleksji, zadumy, do pokory, do spojrzenia na siebie z boku. Dzięki tej książce mamy szansę dostrzeć to, co warto zmienić, nad czym trzeba popracować.

 

Dlaczego, jeżeli mamy prawie wszystko, szukamy czegoś więcej? Dlaczego nie potrafimy zadowolić się tym, co posiadamy i uszanować tego, co zostało nam dane? Czy musi się stać coś, co nie powinno mieć miejsca, byśmy mogli docenić i dostrzec, jak wiele mieliśmy, jakimi byliśmy szczęściarzami?

 

Główna bohaterka tej historii to Weronika, która od wielu lat żyje z tym samym mężczyzną. To on nauczył ją miłości i namiętności. Byli przyjaciółmi, partnerami, mogli rozmawiać o wszystkim i o niczym, rozumieli się niemalże bez słów. Co takiego się stało, że ta idealna para zaczęła tracić grunt pod nogami? Czy ich uczucie przetrwa mimo zawirowań losu, mimo osuwającego się piasku z ich pięknego zamku na plaży, budowanego wspólnie latami? Czy nowo poznany mężczyzna zawróci w głowie naszej bohaterce, czy okaże się tylko niewiele znaczącą postacią, niewartą uwagi?Dlaczego los bywa niesprawiedliwy i jedni mogą mieć dziecko, którego nie chcą, a inni pomimo modlitw, próśb, rozpaczy, nie stają się rodzicami? Aby poznać odpowiedzi na te pytania, trzeba sięgnąć po najnowszą powieść Magdaleny Witkiewicz.

 

Zamek z piasku to książka niezwykła. Otwiera oczy na wiele istotnych spraw, pokazuje, jak szybko nasze życie może się zmienić, jeżeli zabraknie zaangażowania, jeśli się pogubimy i zapomnimy o tym, co najważniejsze. Relacje z drugim człowiekiem buduje się bardzo długo. To żmudna i ciężka praca, a zburzyć jej efekty można niebywale szybko. Nigdy nie można być niczego pewnym na sto procent. Życie może nas zaskoczyć, może spłatać nam figla i nas rozczarować. 

 

Autorka bardzo celnie ukazuje różnice między ludźmi. Nie wyszydza jednak nikogo, nie krytykuje, nie ośmiesza. Pozwala na samodzielne myślenie i ocenę każdej postaci. Wszystkie stworzone przez nią postaci są prawdziwe do szpiku kości, dobrze nakreślone, a sytuacje, które Witkiewicz opisuje, są jak najbardziej prawdopodobne. Te wydarzenia mogły mieć miejsce w życiu każdego z nas.

 

Wydaje się, że znamy kogoś od wieków, że możemy mu ufać, że zawsze i wszędzie będziemy razem, że nic nas nie poróżni, nie rozdzieli… A jednak wszystko się może zdarzyć. Wszystko. Książka zaskakuje, intryguje, prowadzi różnymi ścieżkami - czasami krętymi, nie zawsze łatwymi do przebycia. Będą emocje, będzie wzruszenie. Czasem smutek, innym razem radość, żal, gorycz i rozczarowanie.

 

Zamek z piasku to powieść o niezwykłym uczuciu, jakim jest miłość. O ogromnej potrzebie posiadania dziecka, o tym, że w związku także można być bardzo samotnym. Dlaczego tak łatwo odpuszczamy, niszczymy coś, co było wyjątkowe, tylko nasze, co miało trwać całe życie? Może mamy już dosyć, nie chcemy się męczyć, uważamy, że nie warto, że to nie ma sensu?

 

Dzięki tej książce wiele można zrozumieć, przeżyć, można spojrzeć na różne sprawy z innego niż dotąd punktu widzenia, nabrać dystansu, można poczuć coś niezwykłego i nauczyć się czegoś. To lektura warta uwagi. Na pewno nie jest to powieść lekka, łatwa i przyjemna. To powieść skomplikowana - tak, jak codzienne relacje międzyludzkie. To powieść pobudzająca zmysły w delikatny i subtelny sposób, jaki znamy już ze Szkoły żon. Każdy kobieta znajdzie tu coś dla siebie. Żadna na pewno się nie zawiedzie. Z pewnością nowa powieść Magdaleny Witkiewicz to pozycja obowiązkowa - nie tylko dla miłośniczek literatury kobiecej.