jak rzeka - wiersz

Życie jest jak rzeka...

Czas prędko ucieka,

a ona  płynie spokojnie,

fala za falą dostojnie.

     Czasem nadleci jakiś ptak.

     Przycupnie, ot tak

     rozproszy gładkie fale,

     zakłóci bystry nurt.

     Nie zostanie wcale,

     rozłoży skrzydła i fur...

     Odleci do swych chmur.

Trzeba czasu by dojść do stanu

swobodnego rozchodzenia się fal,

by po chwili już bez bałaganu

spokojnie znów płynąć w dal.

    No patrzcie - wielka ryba

    pod prąd chce płynąć chyba...

    Zaburza bieg i tnie głębinę.

    Rzeka zdumioną robi minę,

    czeka aż się ryba zmęczy

   i zawróci.

Płynie nurt wartko, dostojnie,

chciałby choć chwilę spokojnie.

             Lecz nie da rady!

             Spiętrzają wodę kaskady!

             Bąbluje, z pluskiem się leje

             obficie  i robi nadzieję.

             Życie...

             Tak z gracją spływać się stara

             jak  kanadyjski Niagara.

Rozchodzi się potem powoli

zalewa wszystko co boli.

Wydaje się, na coś czeka...

i płynie...jak to rzeka.