nagle - wiersz

świty wypływały z nami
na głęboką wodę 
wokół - jak mgła - unosiła się wszechmoc
cisza smakowała czerstwym chlebem
i dziewiczą wyobraźnią
w każdym oddechu wschodziło słońce
nieskażone słowa tuliły się do siebie
mrucząc jak kocięta

aż nagle przestałem być poetą
i zacząłem pisać wiersze