Skąd bierze się samotność? - wiersz

Skąd bierze się samotność? Czy wykluwa się z porzuconego przez jaskółkę jaja? Jest jak pisklę, którego nikt nie karmi, a ona jak na złość żyje i nawet dobrze się miewa. Jest szumem usychającego drzewa nad brzegiem rzeki, nad którą nikt nie przychodzi w odwiedziny. Mimo to, drzewo nie usycha nie usycha. Samotność jest przypisana każdemu z nas razem z kodem DNA. Czyha już na nas zanim jeszcze zdążymy się urodzić, pływa spokojnie w wodach połowowych. Cicho skrzypi, zagłuszona w chwilach czułości. I głośno krzyczy w momencie pustki. Podszewka naszej skóry. Samotność wynika z obecności innych ludzi. Bo gdyby człowiek był sam jeden, jak odcięty palec na bezludnej wyspie, lub jak atom z odległej galaktyki, nie mógł by czuć się sam, gdyż nie wiedział by że, są inni. Czy wtedy był by szczęśliwy? To, że nie jestem, ale jesteśmy, umożliwia jej istnienie. Z tego wynika, że nas potrzebuje. Wydaje nam się, że są chwilę gdy jesteśmy razem, choć naprawdę każdy jest z osobna. Tylko ona wierna towarzyszka będzie z nami w momęcie śmierci.