kochana nienawiść - wiersz

w półmroku kłamstwa nienawiść stoi
w bagno obłudy się wciąż zapada
biedna jest blada i wciąż się boi
swego odbicia którym jest zdrada

w pęknięte lustro patrzy nieśmiało
cała się trzęsie głodna i chora
że śmierć widziała jej się zdawało
ale niestety jeszcze nie pora

usnąć nie może i cicho płacze
we włosy czarny welon wpleciony
chyba już północ zaraz zobaczę
zegar bić zaczął i biją dzwony

nagle upada i wstać nie może
topi się dusi wreszcie umiera
wszystko zniknęło gdzieś panie Boże
jak bez niej radzić mam sobie teraz

dobrze ją znałaś i ja ją znałem
by nie powiedzieć że ją kochałem

JW.