poświata księżyca - wiersz

pośród uczuć

niewidoma

kroczę

po linii życia

zapal świeczkę

płomień

wskaże kierunek

myśli

rozpal lampę

zmieszaj naftą

lęki

uwolnij

dym odwagi

roznieć flarę

niech przyćmi

jaskrawą miłością

potok łez

rozbłyśnij

gniewnym piorunem

gdy światło

innego oblicza

kusić będzie

naznacz

nagość

blaskiem zachodu

zwieńczeniem

upewnij

w gwiazd milionie

o słusznym wyborze