Dom samotnych dusz - wiersz

czemu patrzysz i łez tu nie ronisz
przecież zabierasz co ma najdroższe
od małego czerpałeś z tych dłoni
a dzisiaj wbijasz w serce jej oszczep

całe życie związała z tym domem
znała każde ,,gniazdo jaskółcze"*
opiekowała się tam ogrodem
,,Madonną frasobliwą na półce"*

teraz gdy smutek w duszy pęcznieje
starcza pochyłość kłania się ziemi
porównujesz z trującym szalejem
miłość i troskę do epidemii

wargi się wgryzły w milczącą ciszę
i słowa skargi też już nie słyszę
dom samotnych dusz kołysze do snu
daremny matko- daremny był trud

* T.Kubiak-Wiersze mazurskie