Skazana - wiersz

W mrokach życia zgubiłam nadzieję,

i radości gdzieś nikną zmęczone,

los przewrotny wciąż ze mnie się śmieje

kradnąc szczęście me tak wytęsknione.

Rozmarzenie zabrała codzienność

i ukryła pod porankiem mglistym.

Sny, te dobre, schowała w ciemności,

w moich oczach zgasiła iskry.

Chwytam w dłonie okruchy ufności,

pielęgnuję to, co ocalało,

resztki wiary, drobinki radości,

jednak dla mnie to ciagle za mało.

Więc targuję się z życiem o szczęście

jak żebraczka z ulicy przegnana,

odnajnuję wreszcie swe miejsce

ja - kobieta na miłość skazana.