Chwilo trwaj... - wiersz

 Gdy piszę,
wyrzucam z siebie potoki słów,
zdań,
kropek,
przecinków,
myśli...

Gdy wydostaje się ze mnie to,
co po wypowiedzeniu brzęczy w uszach,
zapełnia białą twarz papieru,
wprawia rękę w ruch,
wywołuje emocje...


...właśnie wtedy czuję się
jak Kordian na szczycie
Mont Blanc,
to wtedy mam ochotę krzyknąć za Faustem:
,,Chwilo trwaj!"...


...i trwa...
...naprawdę trwa!...

...lecz ja wiem...


...wiem, że słowo nie jest moje...
to nie ja...
...to nie ja
w y m y ś l i ł e m
je...


bo ,,na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga
i Bogiem było Słowo"...


Ja jestem tylko powiernikiem,
panem swoich słów,
ale nie jestem stwórcą słowa,
to On je dał,
to ja jestem Jego sługą - 
sługą Słowa,
które jest Bogiem,
które przybrało postać Człowieka...

Chwilo trwaj,
Chwilo trwaj,
Chwilo trwaj,
muszę zejść z Mont Blanc,
Chwilo trwaj,
Chwilo trwaj,
Na obłok muszę spaść,
Chwilo trwaj,
Złap mnie w locie, zanim spadnę,
nim swe stopy rozbiję o głaz,
nim ma krew zabrudzi glebę,
Chwilo trwaj,
Chwilo trwaj,
daj mi pamiętać o Słowie,
zanim upadnę,
podtrzymuj mnie przy życiu,
bym gleby nie splamił krwią,
Chwilo trwaj,
Chwilo trwaj,
Nie daj mi upaść aż na dno pychy,
Nie daj mi zachłysnąć się ideałami,
Chwilo trwaj,
ta Chwilo,
w której jeszcze wśród żywych,
a już nie dla tego świata,
Chwilo trwaj,
Chwilo trwaj,
aż do mego rozliczenia się z tym światem,

-Trwaj,
człowiecze,
trwaj!...
i pamiętaj...


-O czym,
o Chwilo,
o czym mam pamiętać?
O
odezwij się,
o Chwilo!...


Cisza...
Cisza...
Cisza przed burzą,
Cisza zupełna,
Cisza...
Cisza...

(utwór pochodzi z mojego tomiku: http://issuu.com/darekpionki/docs/dariusz_oko__-_w_poszukiwaniu_b__kitnego_kwiatu._z )