Budziła życie - wiersz

stąpała drobniutkim krokiem
ale za to z taką fantazją
że gdziekolwiek spojrzała wzrokiem
wnet wszystko z lodu odmarzło

a tam gdzie szarość obszarów
i ta marcowa niepewność
pierwiosnki ziemi wydała
trele ptaków deszczu rzewność

ciepłych barw rozwarła skrzynię
pięknu rozmroziła usta
by w zielonej pelerynie
wiatr zwiewnie jej włosy muskał

fletu czarem kołysała
jezior mętne jeszcze wody
ziarno w pole też wysiała
śpiewem zbudziła ogrody

a gdy zmęczona przysiadła
przy pierwszym dymnym ognisku
ptaki wróciły do gniazda
w corocznym godowym uścisku

żeby poczuła się panią
pająki tkały na krosnach
wszelkie stworzenie radośnie
wciąż powtarzało już wiosna