O nich się nie mówi... - wiersz

Widziałem najznamienitsze dni tego świata,

Spoglądałem na początek i koniec…

Zaledwie urodzonych martwych pragnień,

Bez sensu błądzących po świecie.

Patrzyłem na bezimiennych wołających cicho,

Każdego siebie szukając z imienia.

Za każdym razem karconych boleśnie,

Bez bicia krzyczących w milczeniu.

Spoglądałem na dekady obrócone w popiół,

Przez martwe nieliczne jednostki.

Jak pył tylko lekko ciążom nad stadem,

Które to podnieść ich nie może.

Ale cicho!

O tym się nie mówi przecież.

Głośno wypowiadając słowa…

Bo słowa to cicha broń, wybuchająca głośna z ust martwych dopiero, co nienarodzonych obserwatorów.

Nikt nie zna ich z imienia…