warto... - wiersz

gdzieś pogubiłam dary od losu

młodość 

pamietam zaledwie

zamyślona gładzę pukiel siwych włosów

samotnie

wspomnienia przędę

szeleszczą pod stopami sponiewierane kartki

z kalendarza

za drzwi wystawiam kolejny raz

nurtujące mnie pytanie

czy powróci zakochanie

potem podasz mi rękę

z ust wypłyną słowa że warto

nauczysz kochać raz jeszcze do póki jestem i

 ty jesteś